De progprof (aflevering 11)

Zingen over je geloof, in het slechtste geval is het wat reli-rockers doen op een massahappening van de Evangelische Omroep. Als progicoon Neal Morse zijn mond opendoet, hebben we een gelijkaardige ervaring, ofschoon het muzikaal honderd keer beter klinkt. Hoe komt het dan dat we geen tenenkrommende schaamte voelen bij ‘On The Edge (Of What Could Be)’, het nieuwe dubbelalbum van de immer spirituele Dave Bainbridge?

 

Voor de duidelijkheid: gitarist, toetsenist en producer Dave Bainbridge richtte de band Iona op in 1989. Deze Keltisch klinkende formatie dichtte de kloof tussen Clannad en Yes met een aantal platen die niet gemakkelijk ontvangen werden buiten de christelijke muziekscene tot de groep ermee ophield in 2011 met het hoogtepunt ‘Another Realm’. Sindsdien zet Bainbridge met succes zijn soloavontuur verder dat in 2004 het meesterwerk ‘Veil Of Gossamer’ opleverde. 

Het verschil met Iona laat zich wel vaker zoeken als een speld in een hooiberg: de crossover tussen progrock en Keltische folk is het consistente palet van Bainbridge, in welke constellatie hij ook schrijft en speelt. Zijn vloeiende gitaarspel wordt steeds aangevuld met traditioneel Schotse en Ierse instrumenten.

Zowel muzikaal als lyrisch put Bainbridge overtuigend uit de Keltische bronnen. De muziek is zoals altijd meticuleus gecomponeerd en ‘On The Edge (Of What Could Be)’ is hierop geen uitzondering. Gezongen wordt er in het Engels en het Gaelic. Omdat Bainbridge heel open is over de christelijke verhalen die hem inspireren, dringt een vergelijking met Neal Morse zich op, maar de verschillen zijn groter dan de overeenkomsten.

Morse brengt zijn geloof veel meer "in your face" zoals op zijn twee ‘Testimony’-albums. In het geval van Bainbridge blijft er een sluier, een ‘Veil Of Gossamer’ hangen tussen de boodschap en het publiek. Concreet: Morse richt zich rechtstreeks tot zijn publiek, dat die bekeringsijver moet ondergaan. Bainbridge laat het zingen aan anderen over. De sympathieke Brit zet een stap terug en wordt de intermediair tussen de zanger en de luisteraar.  

Een tweede verschil is het getuigenisgehalte. Het geloof van Morse is het resultaat van een intense spirituele zoektocht en daarom gedraagt de Amerikaan zich als een getuige van de eerste orde. Sinds zijn bekering staan zijn leven en werk in dienst van God. Daarom brengt Morse elk jaar albums uit met titels als ‘Worship Sessions’. Een zekere bekeringsdrift jegens zijn volgelingen is hem niet vreemd. Het is een geloof dat sterk naar buiten gericht is, wat we kennen als de Amerikaanse variant. Denk hierbij aan de persoonscultus rond televisiepredikanten.

Geen gepreek bij Bainbridge, die zijn geloof veel meer naar binnen gericht beleeft. Zijn liedjes zijn een open uitnodiging, ook als hij een christelijk auteur als C.S. Lewis gebruikt. Het staat de luisteraar vrij te kiezen wat hij ermee doet. Het is een houding die veel meer Europees is.

Toch bereikt Morse ook in onze contreien een groter publiek dan Bainbridge. Dat Morse ooit begon als frontman van het populaire Spock’s Beard, is hier vast niet vreemd aan. Maar onze voorkeur gaat uit naar Dave Bainbridge. En dat mag zelfs als een geloofsartikel verkondigd worden.   

‘On The Edge (Of What Could Be)’ door Dave Bainbridge is verschenen op het label Open Sky Records.