De mythes van de jaren 00: vinyl

Achtergrond

Steeds vaker word je meewarig aangekeken als je met cd's uit een platenwinkel loopt (voor zover je die nog kan vinden, tenminste). De "echte" liefhebber snuistert namelijk tussen het vinyl, meneer. Cd's zijn achterhaald. Vinyl is weer helemaal in.

Vals sentiment

Zelf heb ik nog behoorlijk wat vinyl in de garage staan. Meestal dingen die ik uiteindelijk niet verkocht kreeg op rommelmarkten of later via Ebay en Kapaza. En aangezien er voor een platenspeler geen plaats is in de multimediakast - het ding moet nu eenmaal een naam hebben - zijn die platen verhuisd naar een ver verstopt schap in de garage. Al komen ze af en toe nog eens boven en droom ik weg naar een klein kamertje waar die dingen voortdurend rondjes draaiden aan een snelheid van 33 en 1/3 toeren per minuut.

Maar bij nader inzien is dat allemaal vals sentiment. In dat kamertje heb ik me soms mateloos geërgerd aan een hardnekkige tik in een plaat, die ondanks nauwkeurige voorzorgsmaatregelen - alle platen in speciaal daarvoor gekochte, antistatische plastic hoesjes, het stof van elke plaatkant zorgvuldig geveegd met een hooggesofisticeerd (en vrij duur) stofzuigertje, ... - toch steevast verscheen op regelmatig gebezigde lp's. Een tik die me dan de muren deed oplopen. Steeds opnieuw werd je ruw uit je dagdromen gewekt door dat hardnekkige obstakel.

Grootvaders rimpels

"Vinyl is nu eenmaal kwetsbaar en daarin zit hem precies de charme", wordt me dan op het hart gedrukt door verstokte fanaten. Charme, mijn oor! Als je die dingen te lang in de zon liet liggen, kon je ze uiteindelijk als afvoerbuis gebruiken. En het minste stofje was al voldoende om een kras  zo diep als de rimpels in het voorhoofd van mijn grootvader te veroorzaken. Daar was echt niet veel charmants aan.

"Maar de hoezen zijn wel veel mooier." Dat klopt. Daaraan valt niet te tornen. De hoezen zijn groter en de bijhorende afbeeldingen zijn dan ook indrukwekkender. Maar let op als de druk op die hoezen te groot werd. Dan zag je meteen ook de vorm van de plaat in de hoes verschijnen. Een cd-doosje (een jewelcase tenminste) kan je nog vervangen, maar met een kartonnen lp-hoes was dat heel wat moeilijker. Menige hoes kwam bovendien los te zitten na intensief gebruik.

Kouder? Warmer?

"De klank is toch veel warmer." Zeker. Als je je platen gebruikt om de open haard aan te maken, moet dat wel lukken. Alhoewel, die dingen smelten gewoon weg. Daar komt niet eens een vlam aan te pas.

Het is uiteraard een mooie omschrijving: 'een warme klank'. Maar of dat echt zo is, is zo subjectief als de pest. Toen ik de overstap naar cd's maakte, heb ik immers helemaal niet opgemerkt dat die muziek plots effectief kouder klonk. Net als al die anderen die dat destijds deden, trouwens. Pas later, als sentimentele zakken herinneringen ophalen, lurkend aan een pijpje, komen dergelijke bedenkingen naar boven.

Al moet ik toegeven dat net die sentimentele redenen de enige goede zijn om nog eens vinyl boven te halen. Maar of je daarom ook zo nodig al je nieuwe muziek op vinyl in huis moet hebben? Serieus blijven, hé!