De mythes van de jaren 00: Nu-metal de redder van het hardere werk?

Achtergrond

Rond de eeuwwisseling stak de zwaartekracht plots om een onverklaarbare reden de kop op... Het kruis van elke hippe broek werd op de knieën gedragen en de jeugd kocht zowat alle truien "op de groei". De nasleep van de nineties misschien? Mogelijk. Maar die tendens was vooral te wijten aan een aantal rockende rappers. Of waren het rappende rockers?

Huiskamerrebellie op maat

De aanzet was er natuurlijk al net voor dit decennium, maar het was pas in 2000 dat nu-metal werkelijk doorbrak. Limp Bizkit vloekte er taboeloos op los en scoorde de ene hit na de andere met stevige ritmes en eenvoudige maar catchy deuntjes. We leerden allemaal dat we geen kwaad woord mochten reppen over hun generatie, dat het belangrijk was om te blijven rollen en dat je maar beter kan tellen hoeveel vieze woorden je tijdens de voorbije strofes al hebt uitgespuwd.

Muzikaal niets bijzonder, maar dat hoefde niet. Limp Bizkit bracht huiskamerrebellie op maat van de jeugd. De band gaf de indruk stoer en hard te zijn, en Fred Durst en zijn muzikanten waren ook de voortrekkers van een "nieuwe" muzikale beweging.

Papa Roach als toevluchtsoord

Want de valse eerlijkheid die de groepen uitstraalde, was heerlijk! Na een zware dag met veel huis- en strafwerk was je cd van Papa Roach echt je laatste toevluchtsoord, en enkel Linkin Park begreep dat jij elke dag moest rondkruipen in je huid.

Het waren geen platvloerse wereldvreemde rappers, noch metalheads die blind geobsedeerd waren door ridders of zombies. Nu-metal was het enige genre dat jongeren echt verstond, met artiesten die beseften dat puberale existentiële crisissen absoluut het belangrijkste zijn in onze maatschappij. En nooit werd er gehuild om de situatie, want elk akkoord dat door een versterker geramd werd, was een vuistslag in het gezicht van alles wat gezag uitstraalde.

Drowning Pool liet de lichamen tegen de vloer kwakken, volgens Spineshank waren wij de nieuwe ziekte onder de huid van de elites en Deftones wist met zekerheid dat we in september de school weer zouden overnemen.

Te veel straffe sigaretten

In de Verenigde Staten laten de grootmeesters van het genre nog steeds verkoopsrecords optekenen, maar bij ons doofde nu-metal even snel uit als het opgekomen was. Plotseling was de volledige fanbase verdwenen, zonder voorteken. De enkeling die nog een shirt van zijn helden aantrok, werd onmiddellijk geklasseerd bij de vage Nirvana-aanhanger, die er steeds wat suf uitziet door een teveel aan straffe sigaretten.

Het summum van al wat cool was, onderging een metamorfose en bleek opeens een beetje belachelijk. In een jeugdhuis of rockcafé werd een hitje af en toe nog eens uit de kast gehaald, maar steeds in een poging om er wat humor uit te persen. Onverdiend.

Mooie herinneringen aan muzikale anarchie 

Kinderlijk naïef, maar vol passie en overtuiging was deze hype één van de mooiste dingen uit het afgelopen decennium. Op een flauwe Michael Jackson-cover na heeft het genre tijdens zijn korte bestaan nooit teleurgesteld. Alles mocht en alles kon, en het raakte zelfs op de radio! Er mocht rock-'n-roll zijn, en dat ging nooit vervelen.

Maar vandaag luister je met een heel ander oor naar die cd's die nog steeds ergens in je kamer liggen, en toch komen de mooie herinneringen aan de laatste muzikale anarchie die de hitlijsten omver probeerde te werpen telkens weer boven. En nog steeds kan je alle teksten meebrullen. Misschien met wat minder overtuiging, maar zeker met evenveel plezier als vroeger.