De minder bekende Lou Reed

RE:introducing

Dag op dag drie jaar geleden stierf Lou Reed. Om deze muzikale held te eren, kozen we ervoor om een paar van zijn minder bekende songs op te diepen. Walk On The Wild Side fluit iedereen probleemloos mee, maar het grote songboek van Ome Lou bevat meer dan alleen de hits.

Lewis Allan Reed kon schrijven als geen ander. Soms zat het er geweldig op, al even vaak maakte hij brokken. Dit is een selectie uit 's mans minder bekende werk.

Work ('Songs For Drella')

Een song waarin arbeid en de werkende mens centraal staan; de hand aan de ploeg en alle energie die je kan erin stoppen. Het nummer duurt net geen twee minuten en veertig seconden, maar Lou en John Cale (met wie Lou al jaar en dag een liefde-haatverhouding had) spelen hier geweldig samen. Reed is een taalvirtuoos en slaagt er hier in om heel kort, sec en to the point een tranche de vie van zijn eigen signatuur te voorzien.

"Andy was a catholic boy", zo begint het. De Andy naar wie Reed hier verwijst is Andy Warhol (of de Drella, een samenvoeging van Dracula en Cinderella, waarvan sprake in de albumtitel), die mee de legendarische Velvet Underground op gang zette. "Andy said a lot of things / I stored them all away in my head". Minstens even geweldig is: "You won't be young forever / you should have written fifteen". Ach ja, het is werk, niet meer dan dat.

Junior Dad (Lulu')

Een epische ode uit de door vele fans verfoeide samenwerking van Lou Reed met Metallica. Nochtans, als we ene David Bowie mogen geloven (vriend aan huis bij Lou), is 'Lulu' een meesterwerk. Lou heeft nooit stil willen staan, was altijd de hort op om nieuwe sounds te ontdekken. Vele critici sabelden de plaat misschien te snel neer omdat het op papier een wat gekke combinatie was. Zelf blijven we het ook een vreemd album vinden, maar er staan ook geweldige songs op zoals dit Junior Dad, dat wellicht het emotioneel spannendste moment van het album is.

Sword Of Damocles ('Magic & Loss')

Een song die we onlangs leerden waarderen door Joseph Arthurs cover op diens eerbetoon 'Lou'. Ook hij zag dus klaarblijkelijk iets in deze song. Reed heeft het - immer streetwise - onder meer over narcotica, maar geeft ook aan dat het leven geeft en neemt. En dus niet altijd even eerlijk is in haar oordeel. Wie zorgen heeft, vindt vast soelaas in de gedachte van een "sword of damocles above your head" dat bezworen dient te worden.

NYC Man ('Set The Twilight Reeling')

Nog zo'n ondergewaardeerde song. Lou Reed laat hierbij zijn meest popvriendelijke kant zien, wat nogmaals aangeeft hoeveel verschillende facetten die ene artiest in zich had. Melancholie en weemoed zijn duidelijk aanwezig, maar zijn gelukkig ook heerlijk gedoseerd. Lou was zelf een uitgesproken fan van zijn geliefde New York en dat laat hij hier ook horen. Een NYC Man op zijn best. "Blink your eyes and he'll be gone".

Good Evening Mr Waldheim ('New York')

Een song waarop Reed zijn wat cynischere, politieke kant liet zien. Ook deze song klinkt in eerste instantie als uptempo collegeradio rock-'n-roll, maar wie tussen de regels leest, hoort dat Reed zich boos maakt om de "common ground" ("remember those civil rights workers buried in the ground").

The Ostrich ('The Primitives')

Een pareltje uit het allervroegste werk van de NYC Man. Het label Pickwick Records verzocht Reed om wat classics van The Beach Boys en Phil Spector schaamteloos te rippen. Op deze song vol manische energie horen we Reed experimenteren met ongebruikelijke guitar tunings, een voorafje van wat hij met The Velvet Underground zou gaan doen, meer bepaald tijdens 'White Light/White Heat'. Zoek gerust ander vroeg werk op, zoals Jades - So Blue of Your Love

The Bells ('The Bells')

Een in zijn geheel wat minder bekend Lou Reed-album. Ten onrechte, destijds zou het volgens critici behoord hebben tot het mindere werk van Reed (lees: ze wilden gewoon een opvolger voor de VU/Lou Reed-hits) in de late seventies. Reed trok zich niks van de kritiek aan en deed waar hij op dat moment zin in had. Volgde een publiek, des te beter; zoniet, ook goed. Met deze compositie levert hij een vreemde, huiveringwekkende soundscape met ronddwalend synthwerk en de trompet van freejazzlegende Don Cherry. Vreemd, maar hypnotiserend en verbazingwekkend goed.

Modern Dance ('Ecstacy')

Een recentere song uit zijn achttiende album; iets waarop de meer romantische kant van Lou tot zijn recht komt. Een liefdeslied waarin het wat verkeerd afloopt ("it's all downhill after the first kiss"). Lou is op zoek naar locaties om zijn luddevudde af te schudden, maar weet niet goed waar eerst te gaan ("Maybe Amsterdam? maybe Yucatan?"). Doin' a modern dance...

9. My House - uit: The Blue Mask

 Een song opgedragen aan de dichter en essayist Delmore Schwartz, die aan de gevolgen van een hartfalen overleed op 52-jarige leeftijd. Schwartz was de leermeester van Reed aan Syracuse University. Tijdens heel zijn leven eerde hij de invloed die Schwartz op hem had, zoals met European Son. Bovendien wordt ook naar Sylvia Morales ("Sylvia and I got out our Ouija board") verwezen met wie Reed destijds gehuwd was en die de albumhoes voor 'The Blue Mask' maakte.

Metal Machine Music ('Metal Machine Music')

Omdat het altijd een goed idee is om Lou Reed te volgen in zijn vaak intrigerende, muzikale excursies. 'Metal Machine Music' was en is nog steeds een baan- en genredoorbrekend stukje muziek.

Vanishing Act ('Animal Serenade')

Met een paar welgekozen pianonoten, die in de lucht lijken te blijven hangen, en minimale tekst weet Reed tot op het bot te ontroeren. Een kleine song die met zijn barokke orchestrale uithalen gaandeweg aan intensiteit, theatraliteit en tenslotte ook grootsheid wint. En op het einde is hij weg natuurlijk. Alhoewel, "Never".

Like A Possum ('Ecstacy')

Gewoon omdat Lou vooral erg avontuurlijk van aard was. Deze maar liefst achttien minuten durende gitaarescapade is wat ons betreft een dierbare herinnering aan diens liveoptreden in Vorst Nationaal (2007) toen hij 'Berlin' integraal uitvoerde en dit in afwachting van Mr Reed on stage door de boxen schalde.

Foot Of Pride (Bob Dylan cover) ('30 Years Anniversary Concert')

Held covert andere held op uiterst heldhaftige wijze.

See That My Grave Is Kept Clean (live)

Eén van de wonderbaarlijke opnames van Lou Reed. Een ouwe blueskraker die Lou Reed op zijn eigen manier twaalf minuten lang herwerkt.

Style It Takes ('Songs For Drella')

Eigenlijk gewoon om dit Lou Reed-cirkeltje annex -playlistje mee rond te maken. We hadden even goed voor pakweg Trouble With Classicists kunnen kiezen. Dit bloedmooie Style It Takes dan maar.