De lockdown-fopspeen - uitsmijter: Francofilie

Het ziet er naar uit dat we de eerste maanden la douce France niet meer mogen betreden zonder bewijs van noodzakelijkheid van de verplaatsing. Oesters gaan eten in Normandië of champagneboeren bezoeken beschouwt men tot onze verbazing zelfs in de hexagoon niet als essentiële verplaatsingen, evenmin als een concertje in de Zénith, Bataclan of Parc des Princes. Daarom lijsten wij voor u een handvol van de beste live registraties van onze zuiderburen op, telkens uit een andere zaal. Een dubbeldik vakantienummer!

Oh, en voor de zoveelste keer: spreek alstublieft niet meer over Frans chanson, tenzij u het specifiek wil onderscheiden van Canadees of Congolees chanson. In ’t Frans kan een chanson in eender welke taal zijn, in het Nederlands is een chanson in het Frans. Zo kan u uw onderwijzer Frans na de vakantie meteen met een pedantrie op zijn plaats zetten. En als hij weer afkomt met besnorde pijprokers met akoestische gitaar of overactors met de hielen tegen elkaar – ja, jíj Jacques – gooit u er maar een paar van deze rockers tegenaan.

Zazie danst op dat fijne koord tussen luchtig klinkende dance-achtige plaatjes en ronkende en rockende concerten. Frankrijk is rijk aan lichtjes hese popprinsesjes, maar Zazie steekt er toch een beetje bovenuit door die iets dieper gaande teksten en dat tikkeltje graine in de stem. ‘Ze Live’ (opgenomen in de Bataclan) is een geweldig aangename kennismaking. Voor wie er toch liever bewegende beelden bij heeft, geven we hier een van iets te kleine soutien gorge voorziene registratie van de setopener Larsen, maar ook de niet van beeldmateriaal voorziene plaatversie van het magnifieke miniatuurtje 3 P’tits Tours. Voor alles daartussen verwijzen we u naar de plaat. 

Tussendoor: als u nog iets in die richting zoekt, kijk dan eens naar de Deense Medina. Die varieert ook tussen akoestische sets in coctailjurk en Milk Inc-achtige dance in doorzichtige topjes. We geven het u maar mee want de kans dat u eerstdaags een top vijf van Deense live platen terugvindt op daMusic is, al onze redactionele wijsheid ten spijt, klein.

Goed, we hoorden u klikken tot hier. En wellicht horen we de zelfverklaarde kenners ook lachen tot hier als we Johnny Hallyday noemen. Welbekend van airbrushportretten op vrachtwagens, vlaggen in Franse rockcafés, en in Antwerpen vooral de man die in Parijs na Ferre Grignard speelde en één van zijn nummers pikte. Wij bekijken hem vaak als degene die in de jaren zestig de prille rock in het Frans vertaalde en verteerbaar maakte voor het Franse publiek, geleidelijk aan verworden tot een tabloids vullend soort Michael Jackson – met dat ene leren handschoentje met diamantjes en die oogschaduw – maar voor zover we weten, heeft Johnny nooit met zijn tengels aan kinderen gezeten. En wat we al eens vergeten, is dat hij zijn denderende live reputatie vaak wel eer aandeed, zoals op deze opnames van Ma Gueule en Marie op te maken valt. Kijk even voorbij de leren broeken en zoek een dvd uit de jaren 2000, en weeklaag dat u toch niet meer gaan kijken bent voor zijn dood.

Even stadionfähig, maar toch van een ander niveau is de stampende poëzie van Hubert-Félix Thiéfaine. Proeft u al even van songs met titels als 113ème Cigarette Sans Dormir, Sweet Amanite Phalloïde Queen of Soleil Cherche Futur of Exercice De Simple Provocation Avec 33 Fois Le Mot Coupable en geniet van de acht minuten van Les Ombres Du Soir. De meeste van deze versies werden opgenomen op ’s mans recentste tournee in de romantisch genaamde AccorHotels Arena. Minder punk en meer bedompte rokerige rockclub klonk het in ’88 op Les Dingues Et Les Paumés en Lorelei Sébasto Cha, opgenomen in het Élysée-Montmartre en de Chapiteau Glandas in Ivry-sur-Seine. Wees gerust: we weten deze zaal ook niet liggen. We kunnen u vooralsnog geen favoriete live opname aanraden van deze rockende versie van zanger-poëet Léo Ferré – ook niet te versmaden in pakweg het magistrale, sublieme Le Chien in het Théatre des Champs Élysèes.

Alain Bashung leverde met de laatste plaat voor zijn dood, ‘Bleu Pétrole’, nog een ontroerend meesterwerk af. Zijn compagnon van dat moment, Gaétan Roussel van Louise Attaque, haalde zijn muziek zonder moeite de eenentwintigste eeuw binnen. Getekend door de kanker zette hij nog een reeks enorm pakkende optredens neer met de grote klassiekers en zijn recentste interpretaties. De weerslag daarvan werd op de gevoelige drager vastgelegd als ‘A L’Olympia’. Comme Un Légo van Manset is een tekstueel meesterwerk dat hij helemaal tot het zijne maakt, en ook Sur Un Trapèze en Résidents De La République zijn tijloos. Zijn eigen La Nuit Je Mens moest u eigenlijk al lang kennen. Een set dvd’s om te koesteren.

Alle voorgaande loftuigingen ten spijt reikt er niemand tot aan de oksels van Serge Gainsbourg – misschien gelukkig maar. Alleen Bashung kon misschien volgen qua sigaretten. Is de worsteling van de artiest, van de man, met zichzelf en de “substances” ergens duidelijker dan in de concerten van 1988? Hij vervloekt dan misschien wel alles wat met drugs te maken heeft in Aux Enfants De La Chance – merk op hoe het achtegrondkoortje de “shit” telkens op de juiste plaats mikt – maar zijn gezicht doet meer om een mens van de vuiligheid te houden dan de tekst. Voor de volledigheid: Gainsbourg “deed” niks anders dan drinken en roken. Dat het niet allemaal merde en miserie moet zijn, probeert hij nog te verbeelden in Harley David Son Of A Bitch en You’re Under Arrest. En met die Eurodisco-keyboardjes is het wel lachen, maar de tragiek en het genie van “Gainsbrugh”, Gainsbarre, Gainsbourg is nergens zo duidelijk als hier. Opnames uit de Zénith vindt u op beeld- en geluidsdrager en draagt u daarna steeds mee in uw ziel.

Om te vermijden dat u zich Gainsbourg-gewijs massaal in de whisky en de Gitanes smijt, sluiten we af met een humoristische noot en fijner rookwaar. Notoir sigarenroker Jacques Dutronc kent ù vooral van de schmalz J’Aime Les Filles, waarvan de tongue-in-cheek nogal eens verloren gaat. Jarenlang brengt hij al dezelfde nummers als hij weer eens thuis buiten wil. En eerlijk gezegd: moesten wij met Françoise of eender welke Hardy onder de Corsicaanse zon zitten, we zouden ook geen Sturm und Drang meer voelen. Gooi uw zorgen overboord, ga met Dutronc naar het Casino de Paris en geniet van het coole L’Âme Soeur, het pikante Les Cactus (waarvan we u hier een nog kolderieker versie schenken), en zing uw medebewoners bij wijze van goeiemorgen het “ontroerende” Hymne A l’Amour toe.

U mag het gerust weten: uw redacteur sleept zich nu, om twee uur nachts, de nodige wijn en cognac genuttigd hebbende, bedwaarts. Om binnen enkele uren met koppijn, maar gelukkig op te staan en een hele dag landerig te zijn, maar met een hoofd vol melodieën. Het is niet omdat de live wereld stilstaat dat men de gevolgen van een muziekmanie niet moet dragen. Slaapwel!