De Jean-Marie Aerts-files: TC Matic - White Rhythm (1980)

Het zijn er intussen honderden en toch gaan we een hoogst persoonlijke greep doen en een aantal J.M. Aerts-producties aan u voorleggen. Jean-Marie René Albert Aerts (° Zeebrugge, 25 mei 1951) die in de eerste helft van de seventies aan de slag ging als gitarist bij Split, de groep van Luc Vankessel en via Louisette en Johan Verminnen bij Arno Hintjens terecht kwam in TC Matic, waar hij ook al snel aan de productionele knoppen zat en binnen de kortste keren het halve Belpopleger aan zijn trommelvliezen blootstelde en sonisch op eigenzinnige wijze de wereld in trapte. Niet minnetjes en op gelijke hoogte met pakweg, Martin Hannett, met dit verschil dat Jean-Marie er nog altijd bij is en nog regelmatig, als de goesting en de klik er is, zijn ding doet.

Onze eerste echte live ervaring overkwam ons eerder toevallig, toen we, op vakantie met de ouders aan zee, in De Put nabij het casino van Middelkerke gratis naar Specimen en de Rizikoos, het toenmalig vehikel van Walter Verdin, mochten. Lang niet slecht, maar niet veel later volgde het eerste helemaal zelf gekozen optreden: de Tourmalaise-tour van TC Matic en Lavvi Ebbel in Jeugdhuis De Pungel. Nadat de voorzitter, een zekere Rik, vader had gerustgesteld dat alles ok was, togen we op weg, onderwijl nippend aan een eerste Ops-Ale.

Wat de heren uit Oostende daarna met ons vijftienjarig brein uithaalden, is nooit echt meer goed gekomen. Een orkaan van witheet geluid (afkomstig uit een heel klein Marshall-versterkertje) en je voelde onmiddellijk: "Dit is iets! Hier gebeurt iets! Modern noise in my body" Inderdaad, die ritmesectie (Cloet-Baelen), die weirde synths (Feys), die stalen klanken (Aerts) en die Bargoense présence (Hintjens)...

Na afloop kochten we onmiddellijk de dubbelsingle White Rhythm / Femme Femme / Modern Noise / Take it Easy en we speelden hem tot in de oneindigheid. We kregen er een gratis badge bij van die andere withete groep van het moment: Luna Twist.

Drie weken later hoorden we voor het eerst Oh La La La bij Marc Moulin op Radio Cité, de nieuwe single van TC Matic. Maar voor ons was dat al oud nieuws, want wij hadden het dak er helemaal af zien gaan in JH De Pungel. De indringende klanktapijten waren al even pregnant op band gezet door Aerts, die het hele productionele proces zo perfect wist om te zetten dat je bijna niet hoefde te zeggen: “Live was het beter”, want het was messcherp en to the point.