De jaren 00 volgens Kurt Overbergh
Achtergrond
Het einde van 2009, en dus ook het einde van 'de jaren 00' is in zicht. Van Teenage Dirtbag tot Nickelback, van Tokio Hotel tot System of a Down en van Tiësto tot een lief, klein konijntje; we weten het helaas nog allemaal. Maar wat moeten we volgens mensen die daarvoor betaald worden écht onthouden uit de voorbije tien jaar? Aflevering 6: Kurt Overbergh.
Als artistiek directeur van de Ancienne Belgique volgt Kurt Overbergh in ware CSI-stijl het reilen en zeilen in ons muzieklandschap op. Bovendien mocht 'zijn' AB dit jaar dertig kaarsjes uitblazen. Reden genoeg om hem eens aan de tand te voelen over zijn muzikale decennium.
1. Beste album van het afgelopen decennium?
'I Am A Bird Now' - Antony & The Johnsons
35 minuten en 29 seconden. Zolang duurt deze doorbraakplaat van Antony. En dan zouden wij de drammerige outro van 'Hope There's Someone' na 2 minuten en 22 seconden er nog hardhandig willen uitknippen. Zelfs de guestbijdragen van Devendra Banhart, Lou Reed, Rufus Wainwraight of Joan Wasser hoefden niet echt - die van Boy George dan weer wél. Tot zover onze detailkritiek over de mooiste 35 minuten en 29 seconden van deze eeuw.
Tijd voor nog meer gejubel? Dé perfect passende zwart/wit fotografie (die ook wordt doorgetrokken op opvolger 'The Crying Light' uit 2009) én de twee überklassiekers die zo op endless repeat kunnen: My Lady Stories en You Are My Sister. En tot slot omdat 'I Am A Bird Now' je zo emotioneel bevangt dat je er keer op keer door in ademnood raakt...
2. Beste song van het afgelopen decennium?
Was 'Metal Machine Music' van Lou Reed uit '75 nu een grap of kunst? Draagt Bloc Party-zanger Kele Okereke nu links of rechts?
3. Memorabelste muziekmoment?
It's all in the details... Niets groots, en bovendien komt het altijd op hetzelfde neer: artiesten die live een publiek weten te begeesteren en de zaal bovenaards optillen, het is weinigen gegeven.
4. Wat was de opmerkelijkste hype van de afgelopen tien jaar en waarom?
Zonder twijfel het internet. In de AB deden we in 1997 (!) nog onze offers via fax (!), amper drie jaar voor het nieuwe millennium. We hadden op de Anspachlaan 110 één computer met internetaansluiting. Nu is een leven zonder Facebook, MySpace, Pitchfork Media, Insound, ... ondenkbaar. De impact hiervan op ons sociale leven is immens, net zoals die op het gehele muziekgebeuren. Internet is de punk van de afgelopen tien jaar. Punk zoals in Crass of Ramones, niet zoals in de marketingboys van Sex Pistols, die EMI afzogen. De relatie fan-artiest is closer dan ooit, en zo hoort het. Downsize: kan er nog iemand volgen in deze golf van overkill?
5. Welke artiest/groep moeten onze lezers zeker nog ontdekken voor het einde van dit decennium?
Het immer uitbreidende en vanuit IJsland opererende artiestencollectief Bedroom Community, met onder andere de straffe elektronica van Ben Frost (zijn 'By The Throat' was het album van 2009), pianist Nico Muhly (zie ook zijn arrangementen voor Antony, Grizzly Bear,...), troubadour Sam Amidon en producer Valgeir Sigurdson (zie ook zijn productiewerk voor CocoRosie, Bonnie Prince Billy, ...)
6. Van welk album werd je het afgelopen decennium wild, maar wekt nu eerder het schaamrood op?
Een grotere bekentenis: het is geleden van de acid jazz rage (early nineties) dat ik compleet in een fout genre was gerold (alle cd's op Acid Jazz: iemand? Gratis af te halen!) om nadien the real thing (60ties funk & soul, jazz uit de jaren 40-50-60) te ontdekken. Een ezel...
7. Bij welk muzikaal moment was je zelf niet aanwezig, maar zou je nu veel geld voor over hebben om het alsnog te kunnen beleven?
Billie Holiday zien optreden in Cafe Society in NYC, waar ze voor het eerst Strange Fruit performde, en me laven in de fourties aan de unieke bebop van Charlie Parker, Tadd Dameron, Fats Navarro in clubs als 3 deuces, Savoy, ...
8. Hoe zou je eigen supergroep eruit zien als je mag kiezen uit muzikanten die het afgelopen decennium faam gemaakt hebben?
Supergroepen zijn per definitie saai. Ofwel is het een powermeeting en dient het de muziek niet (zie het metalmilieu, waar muzikanten als transfers worden overgekocht). Ofwel is het in het best geval een leuke vingeroefening. Toch een haalbare kaart: een doordrenkte set van crooners en standards? Mark Lanegan vs Antony op zang (twee uiteenlopende magistrale stemmen), en als backingband Brad Mehldau trio. Nu reeds uniek in mijn hoofd.