De grafrede van Blink 182
Achtergrond
Toen het nieuwe millennium inging ging ondergetekende als een wilde tekeer in zijn puberteitsjaren. En welke soundtrack past daar het beste bij? De onderbroekenpunkrock van Blink 182, zonder twijfel.
De muziek ging hand in hand met opkomende programma’s als 'Jackass', hypes als footskaten en modeverschijnselen zoals water-in-de-kelder-broeken met opgetrokken witte kousen. Blink was onze reddingsboei in een zee van onnozele Ultratop 50-nummers. Het was de band die ons handje vasthield tijdens het rebelleren tegen onze ouders. Het trio dat ons deed beseffen dat we mochten jong zijn en ervan genieten. “Let’s make this last forever”, weet je wel?
Ondertussen zijn we vijftien jaar later. Gitarist Tom DeLonge verliet een paar dagen geleden de band voor een tweede keer. Althans volgens de geruchten die de andere bandleden hebben losgelaten. Al blijkt dat niet helemaal te kloppen volgens zijn Instagram account,waar hij uit de doeken deed dat hij helemaal niet van plan is de band te verlaten en zelfs een nieuw album wil maken. Het zal mij, als fan, alvast worst wezen. Al lijk ik de indruk te hebben dat veel medefans het er heel moeilijk mee hebben.
Terwijl bassist Mark Hoppus en DeLonge met virtuele bakstenen naar elkaar smijten, en Travis Barker als vanouds in een hoekje “not feeling this” zit te mompelen, moeten alle fans en bandleden voor zichzelf een pijnlijke vaststelling doen. Vijftien jaar is een lange tijd om te blijven vastklampen aan “your mama jokes” en elkaar zwaffelen op een podium. Niemand zit nog te wachten op mannen, diep in de veertig, die elkaars broek willen afsteken. En als we helemaal eerlijk zijn: de comeback na het verschrikkelijke vliegtuigongeluk van Barker was eerder een mooi verkocht verhaal dan een geslaagde terugkomst.
Het was uiteindelijk DeLonge zelf die tijdens hun breuk in 2004 pijnlijke, maar zeer wijze woorden sprak. Hij was het beu “bullshit pop songs” te schrijven voor mensen die meezongen als veertienjarige meisjes. Fans schreeuwden moord en brand, waren beledigd, diep geraakt in hun fanatieke hart en vooral verontwaardigd en verward. De waarheid kwetst natuurlijk.
Ik heb, om alle heisa een plaats te geven, ‘Enema Of The State’ nog eens uit mijn kast getrokken. Het cd-doosje vertelt een verhaal van een prachtige jeugd - het boekje alleen al hangt met repen aan elkaar. De skaterockgitaardeuntjes namen mij direct terug mee naar een nostalgische beleving. De teksten over kalverliefde en naakt over een veld lopen brachten terug een jeugdige blos op mijn wangen. Deze herinneringen zijn mij veel meer waard dan een comeback. Ik hoop dat de bandleden dit binnenkort ook gaan beseffen.