De drone-buitenbeentjes van Dunk!

Achtergrond

Volgende week donderdag, 5 mei, gaat Dunk!festival, een postrock-/dronedriedaagse in Zottegem, van start. Dunk draait al een tijdje mee, het festival begon in 2005 als een benefietavond voor de lokale basketbalclub (vandaar de naam), maar groeide al snel uit tot één van de meest vermaarde postrockfestivals ter wereld.

Eén van de vele charmes van Dunk is dat het bewust kleinschalig is gebleven. Er is plek voor een duizendtal mensen, wat eigenlijk al een opschaling is, de Zottegemnaren opgedrongen door geldnood. Het hele festival lang is er gratis koffie en gratis ontbijt, u gebracht door een team dat exclusief bestaat uit vrijwilligers.

Dunk probeert een kwaliteitsmerk neer te zetten, een festival voor meerwaardezoekers te zijn om het met lelijke Knack-woorden te zeggen. Het festival heeft een eigen label, organiseert kleine optredens etc. Jammer genoeg trok de Vlaamse regering dit jaar elke subsidie in. Ze schenken het geld vanzelfsprekend liever aan de vrienden in Panama. De lieverds van de organisatie wilden de ticketprijs echter niet verhogen, hoewel de toekomst van het gebeuren misschien op het spel staat. Laat ons hopen dat de erg goede ticketverkoop van dit jaar hen kan redden.

Heel wat moois siert de affiche dit jaar, 65daysofstatic, This Will Destroy You, Pelican, Russian Circles. Postrock-paradijs! Maar daar gaan we het hier niet over hebben. Wij maakten voor u een selectie uit de minder bekende namen. Een volstrekt nutteloze lijst want dankzij nul overlappingen kan u gewoon alle zevenendertig bands integraal zien. De lijst bevat bovendien geen enkele postrockband. De meest interessante en baanbrekende namen dit jaar zijn dronebands. Daarmee bewijzen de Zottegemnaren dat ze niet zomaar een postrockfestival zijn, maar dat ze ook verder kijken, op zoek naar wat beweegt in de wereld van de trage muziek.

Yodok III
Dit Noors-Zweeds-Belgisch trio brengt drones en experimentele soundscapes. Het incorporeert tuba, drums, gitaar etc. gepimpt met een arsenaal aan effecten. Met invloeden uit freejazz en noise creëert het rijke en gelaagde muzikale werelden, soms heel breed en gracieus, soms donker en scherp. De heren stonden eerder dit jaar al op Roadburn en waren daar, naar verluidt, zeer overtuigend.

Dirk Serries' Microphonics
De Belg in het voornoemde trio heet Dirk Serries, dronegitarist. De man werkte en werkt aan en in vele projecten en collaboraties. Microphonics is een ambient compositie, die hij schreef voor één enkele gitaar. Vertrekkende van vaak eenvoudige elementen construeert en deconstrueert hij sonische lagen, bouwt hij naar climaxen en werkt hij naar rustpunten, om zo tot een emotioneel bewogen meesterwerk te komen.

Nils Gröndahl
Gröndahl is een Deense noiseviolist. Met een viool en wederom heel wat pedaaltjes maakt hij scherpe, in your face dronecomposities. Voorheen speelde de man in Under Byen. Nu doet hij het dus alleen, schreeuwend en jengelend op zijn distorted viool. Vaak klinkt dat vioolspel meer als Sonic Youth. Gitaarlijnen die op elkaar gestapeld worden. Een mooie referentie, niet?

Obscure Sphinx
De enige metalband in de line-up; postmetal weliswaar, maar metal desalniettemin. De band valt niet beter te omschrijven dan een Poolse Tool met een schreeuwende frontvrouw. Complexe drumpatronen: check; interessante bashooks: check; atmosferische gitaren: jup. De band zet de beuk er stevig in. De complexiteit staat rauwe agressiviteit absoluut niet in de weg. Nu enkel hopen dat ze de live reputatie van hun grootste invloed kunnen evenaren.

CHVE
Colin H. Van Eeckhout, frontman van Amenra, legde met soloplaat 'Rasa' zijn ziel bloot. De bezwerende, ritualistische tonen van voornoemde band zijn gebleven, maar klinken een pak ingetogener bij CHVE. Donkere dronefolk baant zich bij CHVE een sferische en emotionele weg naar je oren; donker, ontroerend en breekbaar. O en er wordt een draailier gebruikt; wij zijn suckers voor draailieren.

Barst
Meer Belgen. Deze ambient gitarist wil, naar eigen zeggen, de beperkende muren die songstructuren hem opleggen doorbreken om tot iets breders te komen. Hiervoor gebruikt de man een hele schare instrumenten. De composities zijn erg divers, de samenwerking met Innerwoud en Karen Willems resulteert in een erg ijl, golvend soundscape. Solowerk Abyss klinkt dan weer gejaagd en gedreven.