De dag dat we niet meer van New Order hielden

Column

WK-hymnes, je kent ze wel, Yolotanker en andere fantastische rommel teisteren al een paar weken ook jouw radio. In de jaren tachtig leek enkel Will Tura een patent te hebben op Rode Duivels-liedjes (De Rode Duivels gaan naar ). Tot 1990: de wereldbeker in Italië. Het Belgische elftal haalde vier jaar eerder in Mexico nog de halve finale, de verwachtingen lagen erg hoog. Aan muziek dachten we niet eens. Rocco Granata jammer genoeg wel, want zijn De Mondiale, Pintje Hale moest de Duivels richting wereldbeker stuwen.

De dag dat we niet meer van New Order hielden

 

Foute gok, die Granata, want in de achtste finale stootte België op een tegenstander die wel een straf lied achter zich had. New Order had zich ontfermd over “The Three Lions” met de instant-classic World In Motion. Een waardige popsong, geen fletse schlager. Het werd ook óns lijflied in die junimaand van 1990 - geef nu zelf toe dat de keuze tussen Rocco en New Order geen loodzwaar dilemma kon zijn.

Tot die vermaledijde honderdnegentiende minuut in Bologna op 26 juni 1990… We zouden die Engelsen wel buitenknikkeren met de penalties. Ene David Platt dacht er anders over, verschalkte Michel Preud’homme en stuurde de Rode Duivels in de allerlaatste minuut van de tweede verlenging naar huis. Het werd stil in België en die song van New Order, die konden we lange tijd niet meer aanhoren.

Wist je trouwens dat The Cure een week later op Rock Torhout van plaats wisselde met Bob Dylan omdat Robert Smith en co. de kleine finale van Engeland tegen Italië live wilden volgen? The Cure zegevierde die avond, het Engelse team iets minder (het werd 2-1 voor het gastland).

Vanavond in Kaliningrad zijn er twee zekerheden: er is geen honderdnegentiende minuut en zowel België als Engeland gaan naar de volgende ronde. Love’s got the world in motion. En you never walk alone, dat ook.

28 juni 2018
Christophe Demunter