De coverband gecoverd

Achtergrond

De coverband is een fenomeen van alle tijden. Bruce Springsteen deed het met Dylansongs, The Beatles hadden een voorkeur voor Chuck Berry. Het is hoe je leert spelen, hoe je het vak in de vingers krijgt. Meestal blijft dat beperkt tot de garage van de ouders. Soms gaat dat al wat verder. Niet al te veel bands slagen erin om covers origineel te doen klinken. Joe Cocker was daar een meester in. En er zijn er nog enkele, maar ze zijn eerder schaars. Tegenwoordig lijkt er een zekere verschuiving aan de gang te zijn. Een verschuiving die het fenomeen coverband meer naar de voorgrond schuift. Alsof originele muziek maken te moeilijk is geworden. Is de koek op?

 

Een coverband is tegenwoordig niet langer een groep, die wat songs van meerdere bands onder handen neemt en naspeelt. Er is een zekere evolutie in dat fenomeen ontstaan. Bands als The Australian Pink Floyd Show gaan er prat op de songs van hun helden tot in de kleinste details na te spelen. En misschien is dat ook wel iets om trots op te kunnen zijn. Alleen, het is zoiets als een recensent die er niet in slaagt een degelijk verslag te schrijven, maar wel een fantastische vertaling van een anderstalig artikel kan maken. Ook daarin schuilt verdienste, maar het zal nooit zijn naam zijn die onder dat artikel staat.

Dat er een zeker heimwee is naar vroegere tijden, is duidelijk. Allerlei reünies scheren hoge toppen en zorgen voor volle zalen. En de argeloze concertganger vindt het allemaal fantastisch, want toen de band die legendarische tournee deed, was hij/zij er helaas niet bij. In sommige gevallen was hij/zij nog niet eens geboren. Dus betaalt hij/zij te veel geld voor een middelmatig concert, dat dan achteraf collectief als onvergetelijk wordt bestempeld, al was het maar omdat de prijs van dat (ook nog eens behoorlijk saaie) ticket zo verdomd hoog lag dat het zonde van het geld zou zijn geweest.

Misschien is het dan wel logisch dat je op zoek gaat naar surrogaten, dat je uitkomt bij Killer Queen, Bjorn Again of één van de talloze Beatles-coverbands. Want misschien komen zij wel dichter in de buurt bij hoe het ooit was dan de originele, terug samengeschraapte schaduwen van de originele groepsleden. En als je dan een fenomeen als The Musical Box (coverband die zich specialiseert in het naspelen van Genesis-tournees) aan het werk ziet, is dat misschien zelfs begrijpelijk.

Of dit fenomeen iets zegt over de toestand van de pop- en rockmuziek in deze woelige crisistijden laat ik volledig voor uw eigen rekening. Feit blijft dat het internet ervoor gezorgd heeft dat je als muziekliefhebber wordt overstroomd door zeeën van muziek, waarin het moeilijk vissen is. Bovendien heeft iedereen daar ook nog eens een mening over, waar je vroeger moest vertrouwen op die paar uur goede radio en je platenboer.

Ik heb ze wel eens aan het werk gezien, The Australian Pink Floyd Show. En hoewel het er allemaal professioneel en goed uitzag, heb ik geen enkele meerwaarde ontdekt in die show, hoewel de recensies laaiend enthousiast waren. Blijkbaar hecht ik nog steeds meer belang aan goede, originele muziek dan aan de perfecte kopie. En zo lang dat het geval is, blijf ik hier plaatjes draaien op zoek naar de volgende, muzikale revelatie. Loch Lomond bijvoorbeeld. Of Strange Boys, die iets verder liggen te wachten. Nurses of Ganglians eventueel. Er is immers genoeg voor iedereen. Je moet alleen een beetje verder kijken dan de zoveelste coverband en proberen niet te verzanden in vergelijkingen met wat er al op de markt is. Niet zo moeilijk, toch?