De Beste Singer-Songwriters in 't Nederlands

Achtergrond

Hoe lang bestaan ze al, singer-songwriters? Zowat vijftig jaar, geboren in de USA in de vroege jaren zestig, tot een genre ontwikkeld in de loop van de seventies en nadien, zij het niet verguisd, toch enigszins naar de achtergrond gedrongen door elektronica, commercie en een niet al te hip imago. Meer nog, de navolgers uit de lage landen, oorspronkelijk troubadours genoemd – kleinkunst was een nog kleinere niche – gingen al helemaal gebukt onder een geitenwollensokkenvloek, die hen op termijn hopeloos isoleerde en vooral uit de ether bande.

Maar het kan verkeren, wist Bredero al, die voor zijn tijd, zonder het zelf te weten, proto-singer-songwriter was. Zo werd enkele tv-seizoenen geleden in Nederland steeds binnen de uiterst succesvolle format van talentenshows à la  X-Factor, Idool, The Voice, Star Academy en ga zo maar eindeloos verder, een nieuw thema aangeboord: 'de beste singer songwriter’.

Een nieuwe rage was het gevolg: plots bleek iedereen op een oude gitaar of een amper gestemde piano zijn zielenroerselen op muziek te zetten. Nederland (en een beetje later en ook een beetje minder België) gingen voor de bijl. Maaike Ouboter werd toch een beetje overhaast in de lijn van Boudewijn De Groot, Martine Bijl of Liesbeth List gezet. Kom nou, zeg.

Intussen zijn  ze met zovelen dat een platenmaatschappij het nodig vond en er commercieel heil in zag om een verzamelcd uit te brengen met de althans doodeerlijk bedoelde titel ‘De beste Singer-Songwriters in’t Nederlands’. Bedoeld, inderdaad, want de kwaliteit is toch net iets te wisselvallig om te besluiten dat dit het beste is wat in de Nederlandse taal wordt geproduceerd.

Niet dat het allemaal kommer en kwel is. Integendeel zelfs, bij Bloemen Na De Eindstreep van Kurt Efting werden we aangenaam wakker geschud nadat we bij de eerste nummers van de cd stilaan ingedommeld waren. En ook Jan van der Smit deed ons met Gelukkig Zijn weliswaar nog zeer braafjes door de kamer walsen.

De tenen krulden dan weer bij de pijnlijk mislukte knipoog van Wim De Meester naar de psychedelische mode van de late seventies. Gelukkig kwamen er nadien nog enkele sterke nummers onverwacht uit de boxen gedreven. Traditioneel maar beloftevol klonk ons Als Alles Opnieuw Begint van Jan-Anne van der Wiel, voorwaar een naam die op een affiche nog weinig plaats laat voor een voorprogramma. Die man blijkt bovendien te zingen met dynamiek in een haast professioneel gebracht arrangement. Dit kan zo op de radio.

Net als Henri, een aanstekelijk reggaedeuntje van Jesje De Schepper. Doe Wat Je Kan is zonder meer een knappe ballade, die menige oude rot in het vak graag op zijn repertoire zou willen. Nu prijkt ze op de waarschijnlijk nog korte setlist van Jan Coppens.

In totaal staan er vijftien nummers op deze collectie en, na een aarzelend begin, staat er toch voldoende kwaliteit op deze cd verzameld om met vertrouwen Nederlandse singer-songwriters te blijven volgen. In ’t Nederlands, wel te verstaan.