De Beste Singer-Songwriter Van Vlaanderen: een maat voor niets

Achtergrond

Beloofd is beloofd. We volgen DBSSVV sinds vorige week, maar wat we deze week voorgeschoteld kregen was maar een flauw afkooksel van vorige keer toen de kandidaten voor het eerst live speelden voor een publiek. We zijn zelfs kwaad.

Even luchten. Het begon al met de opdracht: “Schrijf een liedje in het Nederlands… en niet zomaar een liedje, een liedje voor iemand die ook aanwezig moet zijn op de live show.”

Nu weet iedereen dat enkel Frank Vander linden, Stijn Meuris en de mannen van Yevgueni deftige Nederlandstalige songteksten kunnen schrijven en dat de taal van Vondel meestal even pijnlijk bekt als Arabisch in café De Leeuw Van Vlaanderen.

Tot overmaat van ramp werd Herman Brusselmans aangeduid als extra jurylid. We hadden dan ook geen Madame Blanche nodig om te voorzien wat er zou gebeuren: de man zou geen spaander heel laten van de onvermijdelijke clichéteksten.

Mocht de opdracht nu geweest zijn om een protestsong te schrijven, dan zouden we die keuze nog begrepen hebben: mijnheer Brusselmans heeft best wel een ruim repertoire aan scheldwoorden en krachttermen en ook al is hij vast een tedere minnaar en een goed mens: vijf liefdesliedjes beoordelen die binnen de week geschreven moesten zijn, was niet meteen een cadeau voor de beste langharige schrijver van Vlaanderen.

Coach van dienst was trouwens niet de heer Brusselmans, maar wel Maaike Ouboter die heel Nederland liet smelten met haar megahit Dat Ik Je Mis. Die hit dankt ze aan de Nederlandse versie van Beste Singer-Songwriter en haar lied is sindsdien ook het favoriete begrafenislied. Sorry, Clouseau.

Over de songs zelf gaan we kort zijn: Debbie, de enige die ervaring had met Nederlands als zangtaal, pakte het slim aan met Vuur Ongedoofd, een song voor haar vriendin die in een rolstoel zat. Dat leverde tenminste  geen slijmerig liefdeslied op, maar echt goed was het helaas ook niet. Ontroerend dat wel en ze had goed geluisterd naar de tips van vorige keer.

Ricardo was zowaar nog origineler met Het Is Ons Vergeven, een ode aan zijn ex-lief. We weten nog altijd niet wie er het moedigst was: hij om die te zingen, of zij om die te aanhoren voor de ogen van heel Vlaanderen.

Joey had het echt niet onder de markt deze keer. Hij had geen lief en zong dan maar een liedje voor zijn beste maatje Dorien. Bovendien moest hij tot drie keer toe opnieuw beginnen – dat lag niet altijd aan hemzelf – maar zijn Laat Ze had op ons het effect van: laat maar.

Pieter had wel een lief. Anderhalf jaar al, maar dat had hij beter voor zichzelf gehouden. Alle dromen van jong vrouwelijk Vlaanderen zijn nu immers uiteengespat na zijn In Veilige Haven. Ja, dan pakte Willy Sommers het destijds slimmer aan…

Barbara tenslotte amuseerde vooral zichzelf, maar stelde de jury en het publiek teleur met een flauw liedje voor haar jongere broer Bram.

Zo, we zijn een beetje afgekoeld nu. Dat deed deugd. Waarom we zo kwaad waren? Wel, deze aflevering had een te groot nepgehalte (zie hoger). Toen de jury ook nog eens bekendmaakte dat er deze week geen verliezer was omdat:” de opdracht te moeilijk was.” Nu ja, dat klopte ook wel, maar toen er ook nog een afgevallen kandidaat terug zou opgevist worden voor de opdracht van volgende keer. Toen hadden we het even niet meer. Vorige keer waren we nog zo overdonderd door de geloofwaardigheid van dit gebeuren en dan dit…

Volgende keer is de opdracht: een duet zingen. Wil dat dan ook zeggen dat er ineens twee kandidaten zullen afvallen? In dit spel waar elke week de regels wijzigen, is dat goed mogelijk. Het levert misschien wel verrassende televisie op, maar wij zouden graag de muziek willen laten spreken en niets meer dan dat. Dat dat kan, bewezen de vorige afleveringen.

En oh ja: de Mexicaan Ricardo won de Nederlandstalige avond. Dat was wel leuk én verdiend.