De 9 van '94: Richard Thompson - Mirror Blue

Flashback

De 9 van '94: Richard Thompson - Mirror Blue

Dit najaar keren we negen weken lang terug naar 1994. Het jaar waarin 'Pulp Fiction' een bioscoophit was, de wereld kennis maakte met 'Friends' en Nelson Mandela president van Zuid-Afrika werd. Wij bij daMusic kijken vooral naar de muzikale jaarrekening, en daar staan toch enkele muzikale en financiële uitzonderingen tussen. Laat 'Mirror Blue' van Richard Thompson het perfecte voorbeeld zijn van vreemde maar wonderbaarlijke hersenkronkels.

Het zevende album van Richard Thompson – we herinneren het ons nog levendig – voelde vreemd aan, toen wij het voor de eerste keer afspeelden. Maar dat nam niet weg dat de songs ook in 1994 al ons hart stalen. Zoals dat bijna altijd het geval was bij de platen van de nog steeds een beetje onderschatte, voormalige Fairport Convention-gitarist. Die vreemde klank had in de eerste plaats te maken met de productie van Mitchell Froom, die daarvoor in de pers werd onderuitgehaald. Maar beluister er de plaat op na en merk dat die droge, van alle reverb ontdane klank de liedjes van Richard Thompson nog beter doet uitkomen.

Dat komt het beste uit de verf – merk op hoe de drums van voormalig Attraction Pete Tomas bijzonder sec klinken – in een ballade als The Way That It Shows, een lied over een vergane liefde, over een man die zijn lief uit zijn handen voelt glijden. Mannen worden per definitie afgeschilderd als stumpers in de liedjes van Thompson. En dat wordt hier luister bijgezet. Maar dan is er die machtige gitaarsolo, waarin alle frustraties een uitweg zoeken. Niet voor niets werd dit nummer opgenomen in de videogame 'Rock Band 2'. Haal de luchtgitaar dus maar boven.

Maar er zit nog veel meer in deze plaat. Uiteraard kon Thompson er niet aan weerstaan om opnieuw uit te pakken met zijn liefde voor wagens en motoren – zie ook het onverslijtbare Vincent Black Lightning 1952. Eigenlijk is MGB-GT ook een liefdesliedje, maar dan eentje dat toevallig over een auto gaat, een object dat nu eenmaal iets meegaander is dan een vrouw.

Aandoenlijk mooi is het Middeleeuws aandoende King Of Bohemia, waarin de man de kracht van zijn songs nog maar eens uitstalt. Hier wordt de omkadering beperkt tot de akoestische gitaar, die wel lijkt te klinken als een luit. En ook elders blijkt Thompsons obsessie met “oude” instrumenten duidelijk. De staande bas in het prachtige Easy There Steady Now, bespeeld door de machtige Danny Thompson (geen familie) is daar een exploot van. Maar in het schitterende Beeswing bereikt die obsessie de top. Meer folk dan dit wordt het niet meer met viool, fluit, concertina (een kleine accordeon), Northumbrian pipes (een door de ellebogen aangeblazen doedelzak) en mandoline. En wat een geweldige melodie.

Dat alles maakt van 'Mirror Blue' een machtige plaat. Zijn er mindere songs? Ja, maar die twee vallen in het niet bij alle andere pracht van dit album. Opener For The Sake Of Mary is onverwoestbaar en afsluiter Taking My Business Elsewhere is alweer een krachtige ballade. En o ja, als je de kans krijgt, ga de man aan het werk zien. Of het nu solo is of met zijn Electric Trio, steeds weer weet hij je te betoveren. Met zijn songs, maar ook met zijn droge humor, zijn inspelen op de reacties van de toeschouwers. Maar bovenal is dat gitaarspel uniek.

Volgende week reizen we voor een laatste keer terug naar 1994, en blikken we terug op Nirvana en hun 'MTV Unplugged in New York'.

23 november 2019
Patrick Van Gestel