De 9 van '94: Blur - Parklife

Flashback

De 9 van '94: Blur - Parklife

Dit najaar stellen we onze tijdmachine negen weken lang in op 1994 en duiken zo 25 jaar terug in de tijd. Pulp Fiction werd een bioscoophit, de wereld maakte kennis met Friends en Nelson Mandela werd president in Zuid-Afrika, maar 1994 was ook muzikaal Grand cru. Aftrappen doen we met 'Parklife' van Blur, één van de meest iconische Britpopalbums ooit. Of mogen we ‘Parklife’ gewoonweg het ultieme Britpopalbum noemen? 

“It’s a long way to the top if you wanna rock ’n’ roll”, zo leerde AC/DC ons. Blur timmerde al even aan die weg met het debuutalbum ‘Leisure’ (1991) en opvolger ‘Modern Life Is Rubbish’ (1993). De singles She’s So High, There’s No Other Way en For Tomorrow kregen een beetje airplay op Studio Brussel, maar echt brokken maakte de band nog niet aan deze kant van het kanaal. Ook in het thuisland bleef de impact beperkt. Maar het derde album, ’Parklife’, sloeg in als een bom en haalde meteen de top van de Britse albumcharts.

Nochtans werd de plaat haastig ingeblikt in de zomer van 1993, amper een paar maand nadat ‘Modern Life Is Rubbish’ was verschenen. Producer van dienst was andermaal Stephen Street (zie ook The Smiths en The Cranberries). Die haast verklaart misschien ook waarom je ‘Parklife’ bezwaarlijk een coherent geheel kunt noemen. Het werd eerder een eclectisch samenraapsel van allerlei invloeden. Een encyclopedie van de Britse muziekgeschiedenis, quoi?

Opener Girls & Boys trapte binnen als een synthpop-niemandal het ultieme nihilistische vakantieverslag (“Du bist sehr schön / but we haven’t been introduced”). End Of A Century klonk als het relativerende fin-de-siecle-anthem voor de generatie die in de jaren zeventig het levenslicht zag (“End of a century / it’s nothing special”), terwijl Bank Holiday gewoon honderd seconden punkerig mocht rondschoppen.

De titeltrack blonk uit door de vertelstem van acteur Phil Daniels. Toen we het geluk hadden Blur in 2012 in Hyde Park te zien, was de act de présence van Daniels tijdens Parklife één van de hoogtepunten van de avond.

Iets subtieler dan Daniels' cockney accent, waren de zwoele Franse zinnetjes die Laetitia Sadier inzong op To The End (“jusqu’à la fin”). De verfijnde song bereidde ons voor op This Is A Low, het epische hoogtepunt van ‘Parklife’. Ook live vormt de tandem To The End en This Is Low nog steeds de afsluitende climax (en het kippenvelmoment) van de set.

Heel even was Blur heer en meester over het Britpoplandschap. De debuutsingle van Oasis verscheen eveneens in april 1994 maar Supersonic modderde amper aan onderin de hitlijsten, ‘Definitely Maybe’ zou pas in de zomer van 1994 uitkomen. De zogenaamde vete tussen de twee bands zou trouwens een triest hoogtepunt bereiken? toen de Gallaghers het nodig vonden een parodie op de song Parklife te brengen tijdens de Brit Awards in 1996.

Tenslotte nog een weetje: ‘Parklife’ verscheen op 25 april 1994. Denk je dat Blur die release aan de vooravond zenuwachtig zat te anticiperen in één of andere Londense pub? Neen, het laatste Blur-concert voor De Grote Doorbraak zagen we op 24 april 1994 op een festivalletje in Henegouwen (met ook nog Slowdive op de affiche!). Die avond kieperde Damon Albarn in zijn roes een grote luidspreker op iemand vooraan in het publiek en sprak de gevleugelde woorden: “Oops, I think I used too much hairspray”. Following the herd down to Mons, of all places…

Volgende week 'Illmatic' van Nas.

4 oktober 2019
Christophe Demunter