David Lynch 1946-2025
De grens tussen realiteit en surrealiteit was in het werk van David Lynch vaak onbestaand. De al even absurdistische The Flaming Lips zongen ooit "Do you realize, that everyone you know someday will die?", een werkelijkheid waaraan ook de grootmeester van de surreele film niet kon aan ontsnappen. Gisteren overleed Lynch op achtenzeventigjarige leeftijd. We staan even stil bij een paar iconische muziekmomenten uit zijn oeuvre, want net als bij pakweg Tarantino was muziek en soundtrack een wezenlijk onderdeel van de sfeerschepping in zijn werk.
Als je in de jaren negentig een nachtmens was, is de kans groot dat de soundtrack van cultserie 'Twin Peaks' op je kot of slaapkamer lag, al dan niet ter begeleiding van onwezenlijke romantische dates. Uit die muziek van Angelo Badalamenti (die eind 2022 overleed), herinneren we ons vooral Falling. In de serie in een instrumentale versie, maar o zo mooi met de stem van Julee Cruise. Een blueprint voor alles wat bands als Beach House later nog zouden doen.
Van blueprint naar 'Blue Velvet', da's een binnenkopper. Het was de eerste Lynch-film die wij zagen, ergens in de tweede helft van de jaren tachtig. De filmtitel verwijst naar de song Blue Velvet, een nummer dat Tony Bennett in 1951 opnam maar in de film zat de versie van Bobby Vinton uit 1963. De slotversie van Isabella Rossellini uit de film zou anno 2025 niet misstaan op de setlist van The Last Dinner Party.
Een andere legendarische scene uit 'Blue Velvet', was de playback van Roy Orbisons In Dreams, ook uit 1963. Plots kreeg Orbison een cool aura (nadat de uitbater van taverne Paola in Heist-aan-Zee ons een hele studentenjobzomer lang had geteisterd met een cassette van Orbison op endless repeat).
Orbison kwam onrechtstreeks terug bij Lynch in 'Mulholland Drive'. De passage waar protagonistes Rita en Betty in een zaaltje een Spaanse interpretatie van Crying meemaken (Llorando), waarbij de song gewoon doorgaat nadat de zangeres op het podium ineen zakt, was op zijn minst gezegd weird.
Weird van de eerste tot de laatste seconde, was de creepy horrorprent 'Eraserhead'. In die film zat het liedje In Heaven (The Lady In The Radiator Song), dat we vooral kenden in de versie van Pixies - een band die ergens klonk als het muzikale antwoord op het universum van Lynch? - en een paar jaar later opnieuw tegenkwamen op 'Suspiria' van Miranda Sex Garden.
De grootste hit uit een Lynch-film is wellicht Wicked Game van Chris Isaak. De song werd gebruikt in 'Wild At Heart', maar toch herinnert ons netvlies niet zozeer Sailor (Nicolas Cage) en Lula (Laura Dern), maar eerder die clip op een Hawaiiaans zwart zandstrand met een flirtende Isaak en Helena Christensen.
Hoe divers de keuzes konden zijn, merkten we in 'Lost Highway' uit 1997, waarin zowel het etherische Song To The Siren (in de versie van This Mortal Coil) als Rammstein voorkwamen.
Laten we ook eindigen met een streepje Badalamenti. Rose's Theme doet ons terugdenken aan 'The Straight Story', het mooie verhaal van een oorlogsveteraan die op een trage grasmaaier Iowa en Wisconsin doorkruist om zijn zieke broer te bezoeken.
We wensen Lynch toe dat "in heaven everything fine" zal zijn. En dan is het nu tijd voor een tweede "damn fine cup of coffee".