DaMiles

RE:introducing

Vandaag staan we uiteraard stil bij Miles Davis (26 mei 1926 - 28 september 1991). Dat is misschien ook het gepaste moment om DaMusic even om te dopen tot DaMiles. In dit stukje trachten we een collage te maken van fragmentjes uit het werk van de jazzgigant. Niet dat we uitputtend tewerk gaan, wel willen we uit de losse pols enkele stukjes uit zijn imposante backcatalogue aandacht geven en trachten we stil te staan bij zijn invloed op hedendaagse artiesten. 

Beginnen doen we met de letter D. D zou voor Dewey kunnen staan, want voluit heet hij dus Miles Dewey Davis III. Ook al valt er meer dan voldoende te vertellen over het genie Davis en valt er vooral ontzettend veel te laten horen, het liefst van al laten we natuurlijk de muziek voor zich spreken.

Dit fragmentje, een op zich loungy track met fraaie raps, illustreert hoe Davis jazz en rap kundig met elkaar wist te versmelten.

De letter A zou tot verschillende songs kunnen leiden. Maar we kozen voor een stukje uit de soundtrack  van 'L'Ascensceur De L'Echafaud', een wat oudere film van regisseur Louis Malle. Deze registratie is legendarisch en blijft één van de klassiekers uit het omvangrijke oeuvre van Miles Davis. Davis zou tijdens zijn leven de basis aanleveren voor meerdere soundtracks, maar dit is één van de meest gegeerde. Intrigerend, mysterieus, noem maar op.

De letter M zou kunnen leiden naar tracks als My Old Flame of Moon Dreams, maar onze keuze valt op een live opname van Miles Runs The Voodoo Down uit 'Bitches Brew', die zijn vernieuwingsdrang illustreert; en vrijheid, natuurlijk. Miles deed volledig zijn eigen zin. Of het nu jazz en rap met elkaar koppelen was of cool jazz spelen of wat dan ook. En gelukkig maar.

Bij de letter I denken we spontaan aan 'In A Silent Way'. Met een handvol trompetnoten weet Miles een gevoelige snaar te raken. We kiezen deze keer wel voor een wat ruwere opname.

De L voor Little Church. Want aan de oorsprong van zijn carrière ligt de fascinatie voor gospelmuziek die hij in een klein, lokaal kerkje hoorde. Een element dat ook Robert Glasper niet ontgaan is. Die heeft zich meermaals bezig gehouden met het omvangrijke corpus aan materiaal dat Miles Davis tijdens zijn leven naliet, zoals op de soundtrack van de film 'Miles Ahead'. Niet alleen Glasper is een nazaat van Davis, maar ook artiesten als Kamashi Washington en de Beyoncé's en Rihanna's van deze wereld zijn schatplichtig aan het werk van Davis.

)

E voor Elektrisch, voor Emotie ook. Roemrucht is de "elektrische" periode van Miles. Maar E zou ook voor Eclectisch kunnen staan, want Davis luisterde naar zowat alles en slorpte allerlei invloeden op. Maar goed, we moeten kiezen en houden het op E.S.P.

En dan is het bijna tijd om het zaakje af  te sluiten. Rest nog de S die zou kunnen staan voor Smiles, want op de één of andere manier zorgt de muziek van Miles Davis niet zelden voor een gelukzalige glimlach. We zouden 'Miles Smiles' kunnen opwerpen of kleppers van composities als So What of Stella By Starlight of Summertime. Maar dat gaan we niet doen en we kiezen voor één van de aller-allermooiste albums uit diens werk. Als de muziek van Davis ons écht iets doet, dan gaat het om  albums als dit. 'Sketches Of Spain' is de naam, een album waarop hij jazz mengt met Spaanse en  Arabische invloeden. Wat ons betreft: één van de absolute hoogtepunten in zijn carrière en een plaat waar veel over te zeggen valt. Maar net als bij Miles zelf is less vaak more. Bij deze dus...

Rest ons nog te zeggen dat op verschillende radiozenders ten lande er uitgebreid wordt stilgestaan bij leven en werk van Miles Davis. Zoals bijvoorbeeld op Klara, waar een heuse special wordt gemaakt tussen 18u00 en middernacht.