Crossing Border 2012: de flinterdunne grens (2)
Achtergrond
Zwarte jeans? Check! Combat boots? Check! Zaklamp? Check! We waren klaar om te speuren naar sporen van literatuur in de programmatie van Crossing Border. Niet bij de auteurs, die op de affiche staan natuurlijk. Als muzieksite richtten wij onze knijpkat op muzikanten al is bij deze editie de grens tussen muziek en literatuur soms heel dun. Na een nachtelijke strooptocht is dit onze buit.
Onlangs nog was er ‘Sweet Heart Sweet Light’, het nieuwe album van Spiritualized, de plaat waar wij persoonlijk toch wel een beetje kapot van waren. En als je dan ook nog weet dat er een meesterwerk als ‘Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space’ op hun palmares staat, wil je al helemaal geen noot van deze band missen.
Wist u trouwens dat de titel van die plaat een citaat uit ‘Sophie’s World’ van Jostein Gaarder is. Zelf omschrijft Jason Pierce, frontman van Spiritualized het boek als een "inleiding tot de filosofie, maar dan geschreven als ‘Alice In Wonderland". Pierce leest trouwens wel meer. Of dat ook op Crossing Border gaat gebeuren is dan weer een heel andere zaak.
Ooit was hij frontman van de unieke band The Blue Nile, maar die is al lang verleden tijd, ook al was er, zo zegt Paul Buchanan zelf, nooit een officiële split. Nu heeft hij een soloplaat gemaakt. ‘Mid Air’ heet die, maar hij wilde het album eigenlijk ‘Minor Poets of the 17th Century’ noemen omdat hij toevallig op dat boek liep in een Oxfam boekenwinkel in Glasgow en dat perfect vond passen.
En Buchanan heeft nog wel meer met literatuur. Hij las ooit een gedicht van W.B. Yeats voor bij een filmpje dat Giovanni Marini maakte, waarmee die de ‘One Minute Film Competition Award’ won. Toch een literair teken aan de wand. En de bijzonder ingetogen, intieme muziek zegt verder alles.
In een interview met The Guardian liet Gaz Coombes, voorheen hoofd der bakkebaarden bij Supergrass, tegenwoordig solo op pad, zich ontvallen dat hij iets heeft met Franse auteurs en met name met Albert Camus. Of je dat kan terugvinden op zijn nieuwe plaat laten we aan uw oordeel over.
Maar Bombs ontstond dan weer wel als een gedicht. Daarover zei hij dat het ontstond in een soort van associatief proces waarbij de verteller de plaats van de bom inneemt. Maar verdere ambities op literair vlak heeft de man niet echt. Niet nodig ook met zijn talent voor songschrijven.
Voor u het zich afvraagt: TOY heeft niks te maken met de gelijknamige, Belgische band uit de jaren tachtig (u weet wel, die van Suspicion). Hier betreft het een Engels bandje met een voorkeur voor foute haardracht en spacy muziek. The Horrors nemen hen graag mee op sleeptouw, ook al omdat hun muziek zonder enige twijfel aan hen gerelateerd kan worden. Al horen wij er ook iets van oudere bands als The Chameleons in terug.
Of zij iets hebben met literatuur hebben wij in elk geval niet kunnen ontdekken. Moest het u toch lukken, mag u het altijd laten weten. Wel gaan bekijken, deze jongens, want dit klinkt als een klok.
Ze bestaan al sinds 2007, maar beginnen nu pas een beetje tot de mainstream door te dringen. Punch Brothers heetten oorspronkelijk The How To Grow A Band, maar hernoemden zich later naar een citaat uit een short story van Mark Twain. In ‘A Literary Nightmare’ komt namelijk een jingle voor, waaraan de verteller niet lijkt te kunnen ontsnappen. Het is op het refrein van die jingle ("Punch, Brothers, Punch!") dat de naam werd geïnspireerd.
Muzikaal worden ze ondergebracht bij de progressieve bluegrass. U vult het zelf maar in op basis van bv. dit nummer. Niet toevallig wordt het ergens popgrass genoemd, waarbij ze in de slipstream van bands als Mumford & Sons volgden, zij het toch iets meer aan de klassieke kant van de bluegrass.