Cram Ration - 'Cram Ration'

Dat de jazz-scène in België heel veel verborgen hoekjes en kantjes heeft, bewijst Teun Verbruggen nog maar eens.

Samen met gitaristen Cesar De Sutter-Pinoy en Vitja Pauwels (die onlangs nog een song voor je ogen componeerde) vormde de nu al legendarische jazzdrummer het trio Cram Ration. Misschien leerde je dit project al kennen dankzij de première van Sf>Si een dikke maand geleden.

Daarin werd de eerste ep van het trio al aangekondigd en nu is die daar dus voorzien van vier composities die het volledige spectrum aan emoties oproept dat een mens eigen is; van complete rust tot totale walging en ongecontroleerde angst. Bijna nergens worden de instrumenten op de geijkte manier bespeeld. De gitaren pringelen en kriepen, de elektronica komt in golven, horten en stoten en het drumstel wordt langs alle kanten gestreeld en geslagen of helemaal niet.

Er wordt niet naar een hoogtepunt toegewerkt, laat staan normale songstructuren gehanteerd. Eigenlijk lijkt de opdeling in vier delen eerder kunstmatig en kan je ze als één brok beluisteren. De geluidsgolven komen aan en drijven weer weg en als er af en toe een motiefje opduikt, wordt dat alweer snel bedolven in noise of verdronken in absolute stilte.

Het geheel lijkt onsamenhangend als een droom die je je de volgende ochtend slechts herinnert in flarden, badend in het zweet. Alleen zien wij hier niet meteen beelden bij, alleen vage, schrale schimmen. Kris JY Verdonck verzon er wel beelden bij, tenminste toch bij de slottrack. Of ook de andere drie composities van een film worden voorzien, is ons niet bekend. We zijn alvast benieuwd welke beelden dat zou opleveren bij het mathrockexperiment dat Bidzil is of hoe Mevrouw Post Van Gisteren eruit zou zien. We vrezen het ergste.

In Iye laat het trio zich van de gevoeligste kant zien. De haperende elektronica doet weliswaar zijn best iets van spanning op te wekken, maar de gestreelde cimbalen en zacht aangeslagen gitaren sussen de nervositeit met veel geduld tot het uiteindelijk toch weer te veel wordt en de hulpdiensten moeten worden gebeld. De gitaren klinken plots als sirenes en dan wordt het stil.

Zelf zegt de band een update te brengen van de sci-fi-horrorfilm ‘Maximum Overdrive’ uit 1986 en de angst en opwinding van deze tijd te bundelen in geluid. We kunnen er ons iets bij voorstellen.