#Coulrofobie - Sufjan Stevens - John Wayne Gacy Jr. (2005)
Coulrofobie, we hadden de term nog nooit gehoord. Intense angst voor clowns. Wie aan deze fobie lijdt, raakt compleet over de toeren van eender welke clown. Clowns zoals in deze songs.
De meest gemeen criminele clown ooit werd ook al even opgevoerd in Elvis Costello's Clowntime Is Over, maar in John Wayne Gacy Jr. van Sufjan Stevens kreeg hij een hoofdrol toebedeeld op onze favoriete lp van dat jaar: 'Illinoise', nog steeds een veelkleurig meesterwerkje van formaat. John Wayne Gacy Jr. (1943-1994) was één van de meest gevaarlijke en meest besproken massamoordenaars in de Amerikaanse geschiedenis. Hij werd veroordeeld en later geëxecuteerd voor de verkrachting van en moord op drieëndertig jongens en mannen, van wie hij er tussen 1972 en 1978 negenentwintig in de kruipruimte had begraven.
Gacy werd Killer Clown of Pogo Thee Clown genoemd, omdat hij zich verkleedde als clown en zo kinderen vermaakte op feestjes. Er is nogal wat polemiek gevoerd waarom Sufjan Stevens een song over deze gruwel schreef. De opbouw van de song vertoont nochtans geen greintje sympathie voor de moordenaar, maar schetst een concept waarbij wel meer mensen tot deze menselijke gruwel in staat zouden zijn en waarbij de transitie van het normale naar de gruwel vaak kleiner is dan het lijkt. Magnet Magazine schreef hierover: "The story is told in glimpses and snatches of swing sets, crying babies and folded laundry. Instead of demonizing, ridiculing or exploiting Gacy, Stevens has done something far more devastating: He’s humanized him. Gacy’s clown makeup and bedtime kisses become tragic devices, and the canyon between his life and the listener’s suddenly seems terrifyingly narrow. Fittingly, the song ends with Stevens’ sober confession: 'In my best behavior, I am really just like him / Look beneath the floorboards for the secrets I have hid'.”
De buren apprecieerden Gacy voor zijn humor en leuke praatjes en de song kantelt als Sufjan Stevens na zowat anderhalve minuut in falsette gaat met “Oh my god”. Vanaf dan vertelt de narratieve zangstem enkel nog over gruwel en hoe het ons bejegent.