#Coulrofobie - Malcolm Middleton – Crappo The Clown (2002)

Coulrofobie, we hadden de term nog nooit gehoord. Intense angst voor clowns. Wie aan deze fobie lijdt, raakt compleet over de toeren van eender welke clown. Clowns zoals in deze songs.

U kent Malcolm Middleton waarschijnlijk vooral van zijn werk met Arab Strap, waarmee hij samen met Aidan Moffat de meest neerslachtige songs uit de mouwen schudt, maar daarnaast heeft hij ook zeven solo-albums en een aantal platen onder het pseudoniem Human Don't Be Angry op zijn actief.

De eerste soloplaat, die Middleton bij elkaar schreef, was '5:14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine'. Dat de plaat net in een periode gemaakt werd, dat hij zich niet zo goed voelde, was al heel snel duidelijk. Hij omschrijft het als een soort van therapie: “Hearing those songs back and singing them over and over again on my own made me realise how pathetic a situation I was in and helped me to change it. Listening to it now is quite harrowing. I can hear an old friend who was severely depressed, desperate and unhappy”.

Eén van de songs op die plaat was Crappo The Clown, ook al een bijzonder zwaarmoedig nummer, waarover hij ooit aan een Duits webzine vertelt: "Crappo is helemaal geen echt personage. Ik heb dit alter ego niet eens bedacht. Het begon in informeel gezelschap, toen iemand voorstelde om voor alle aanwezigen een clownsnaam te bedenken. Ik zat toen in een ongelukkige relatie en de persoon met wie ik toen was zei: 'Nou, Malcolm, dan moet jij Crappo de Clown zijn'. Ik zei: 'Waarom is dat?' en zij zei: 'Omdat je nooit iets zult bereiken en je liedjes shit zijn'. Ik heb de relatie toen beëindigd, maar het gaf me de gelegenheid om er liedjes over te schrijven." Sartre schreef ooit “L'enfer, c'est les autres”. Beter dan dit kan dat moeilijk geïllustreerd worden, ook al heeft dit toch nog tot iets goeds geleid.