#ConcertOntmaagd - De Brassers - Ik Wil Eruit (1980)
We blikken vlotjes ongeveer veertig jaar terug in de tijd en kijken welke eerste concerten ons als vijftien- tot zeventienjarige de oogschellen deden afvallen, de oorstoppen wegknallen en ons definitief op weg zetten naar een zogenaamd “life of music”.
Uiteraard kan in een weekje "prille concerten" De Brassers niet ontbreken. Als "lifechanger" kan deze tellen. En het is door Jan Delvaux al vaker gezegd op de radio en beschreven in boeken dat met name bassist Marc Haesendonckx onbewust menig Noord-Limburgs jong grut de weg naar de muziekwinkel liet nemen om zelf het heft in handen te nemen. Want die wist perfect het dat-kan-ik-ook-gevoel over te brengen.
En in 1980 leek ongeveer alles plots mogelijk, want De Brassers uit Hamont-Achel - we herhalen: Hamont-Achel - hadden de rockrallyfinale gehaald en ze stonden op die plaat, die machtige plaat, opgenomen in den Ancienne Belgique - we herhalen: den Ancienne Belgique - in Brussel. Akkoord, The Machines uit Gent hadden gewonnen en ze hadden dat verdiend, maar De Brassers waren van bij "ons". Meer nog, de geschiedenisleraar van ons eigenste Atheneum in Maaseik was de gangmaker die ons muziekgekke hoofd helemaal op hol deed slaan.
In de nieuwe, vuistdikke “Dikke Delvaux” is een volledige pagina gewijd aan “den hoas” en ook in de Belpop-theatervoorstelling in Hamont-Achel kwam de meest invloedrijke leraar geschiedenis ruimschoots aan bod met drie rock-rallyfinalisten: De Brassers zelf en de leerlingen met zilver (The Romans) en goud (Noordkaap).
Toen Marc Haesendonckx geschiedenis doceerde in Maaseik in 1981, was er ook een controversieel optreden in het cultuurcentrum achterolmen in Maaseik, waar ze ‘uitgedaagd’ werden om de nihilistische, negatieve boodschap live te presenteren in contrast met lokale kunstenaar Jan Peeters, die met een theatermonoloog tegengas moest geven met een positieve boodschap. Memorabele avond, waarbij wij, gitzwart getooid, helemaal uit de bol gingen voor - u raadt het - de nihilistische boodschap van Ik Wil Eruit, die niet alleen een soortement wake-up-call van formaat was, maar tevens een lillende brok levenslust en gutspe, die tot vandaag nog steeds resoneert in ons zogeheten donkere brein.
Welgeteld iets meer dan anderhalve minuut hadden ze daarvoor nodig. Nota bene met een lekker donker wegrollende bas van onze leerkracht geschiedenis. En op 4 december 1998 had De Velinx Tongeren het lumineuze idee om bij wijze van Sinterklaasgeschenk alle drie - Brassers, Romans, Noordkaap - op één avond voor de hongerige muzikale leeuwen te gooien. Memorabele avond.