Come - Don't Ask Don't Tell
Whoppaa. Alweer bijna twee decennia geleden dat het wonderkwartet Come de wereld door elkaar schudde met doorbraakplaat ‘Don’t Ask Don’t Tell’. Na gitarist Chris Brokaws avonturen bij Codeïne en met de fabuleuze Thalia Zedek achter de micro zorgde Come voor een kleine schokgolf in de alternatieve scene met een unieke en energieke combinatie van slowcore en noiserock. Een golf die duidelijk nog nazindert.
Laaggestemde gitaren die zowel scheren als in vreemde, hoge configuraties soleren, de donkerbruine, groezelige zang van Thalia en een ferme wall of sound van drum- en snaarwerk was en is natuurlijk spek voor de bek van elke alternatieve rocker. Met songstructuren die gerust zeven minuten lang durven kronkelen en met wel vaste thema’s, maar geen noodzakelijke strofe-refrein-binding of waarin enkele extra jazzy noten niet gemeden worden, zorgt Come voor zowel interessante als smakelijke muziek.
Jawel, we gaan het verder in de tegenwoordige tijd houden!
En ja, wie nog meer wenst, krijgt daarbij nog een mooie afwisseling van meer introverte, instrumentale en mathematische driehoeksverhoudingen gitaar-bas-drums met distortions van noise en feedback waarmee de meeste songs afsluiten, keer op keer goed voor de nodige uppercuts op een podium. Wie weet was die hard-soft-, man-vrouw-aanpak wel dé gouden formule die deze band in handen had? Al durven we ook niet te twijfelen aan de gitaarvirtuoziteit van Chris Brokaw, die zich in een song als Mercury Falls in de meest gekke bochten kronkelt.
Fans spreken nog steeds in termen van “magie” en “verslavende sound”: termen die we bij het beluisteren van deze reissue kunnen beamen. Niet voor niets dat mevrouw Zedek zo’n zeven minuten met zware katerstem “Let’s Get Lost” declameert terwijl gitaren schreeuwen in een log slepend slowcorekader. Maar misschien nog het meest memorabele vergeten moment van dit legendarisch Come-album is het geniale German Song waar in de virtuoze, semi-klassieke intro gedurende drie minuten gitaren en snaren fantastisch om elkaar heen cirkelen.
Als je dacht dat de kous daarmee af is: voor elk van de tien krachtsongs krijg je op deze heruitgave op de “wrong side” nog een onuitgegeven parel, variërend van korte instrumentale powertracks tot zes minuten geschuur en gekronkel waar die andere female grungeband van destijds, Hole, een puntje aan kan zuigen. Ah ja, check zeker ook de akoestische demoversie van bovengenoemde German Song. En vergeet dit nummer van nu af aan NOOIT MEER.