Coline & Toitoine - 'SOMA'
Je kon ze de voorbije weken niet missen op de radio. Coline & Toitoine zijn dan ook de next big thing uit Brussel.
Ze zijn nog maar eenentwintig jaar oud, deze twee muzikale genieën, maar ze hebben wel al anderhalf miljoen streams verzameld. Ok, dat betekent niet alles, maar wie singles als Under My Arms en OAEOA hoorde passeren op de radio, kan niet anders dan bekennen dat de twee onbevangen de grenzen tussen genres slopen met de energie en de durf van de jeugd, dezelfde spirit die je bijvoorbeeld ook bij een Angèle voelt.
Het duo stak de neus aan het venster in 2019 en groeide in geen tijd uit tot een sensatie. In minder dan twee jaar ging het van kleine optredens naar grote podia zoals de AB, Les Francofolies en Palais 12. Het fijne is ook dat het geen door producers slim gekneed projectje is, maar een volledig eigen ding dat het licht zag in tienerkamers en via de moderne kanalen honderdduizenden andere jongeren bereikte.
Het duo verenigt ook enkele onmisbare kwaliteiten voor een succesvolle muzikale carrière. Coline zingt al sinds haar dertiende en heeft dus op haar eenentwintigste al een volledig een eigen stemgeluid ontwikkeld dat ligt tussen dat van Regina Spektor en Marina Diamandis. Ze is een echt podiumbeest en schrijft haar nummers in een aparte stijl waarbij ze zich laat inspireren door banale dingen als okselhaar en liefdesverdriet. Dingen die op een bepaalde leeftijd heel belangrijke issues zijn, al was het maar door de sociale druk van de peers om altijd perfect en gelukkig te zijn.
En Toitoine is ook zal zo’n wonderkind. Hij is een geschoold pianist die al soundtracks componeerde voor alles van kortfilms en videogames tot documentaires. Zijn onrustige geest drijft hem tot componeren en beats maken, maar ook tot arrangeren en mixing. In het duo met Coline kan hij al die energie kwijt. En samen legden ze de voorbije twee jaar een reeks muzikale eieren die indrukwekkend mag genoemd worden. Elf singles zagen sinds 2019 het daglicht, de ene al leuker dan de andere en slechts de laatste twee (OAEOA en Under My Arms) staan op dit minialbum van zeven tracks.
De fans worden dus verwend, want het is zinloos speuren naar een moment van zwakte op dit bruisend plaatje. Met Welfare Queens en Anyway bewijst het jonge duo bovendien ook geëngageerd te zijn. Eerstgenoemde hekelt het grenzeloze consumentisme en het tweede vertaalt de angst van de jongeren voor de verwarrende wereld waarin ze opgroeien. En toch klinkt het muzikaal allemaal alsof je in een videogame bent beland met een decor van suikerstokken en felle kleuren.
Nu ja, niet allemaal. A Love Story, klinkt zoals het hoort: als een soort van ballad, maar dan wel in de stijl van de eerder genoemde Regina Spektor: een beetje over de top met vocale uithalen van Coline die met verstomming slaan. En dat in het Engels en (aan het eind) ook in het Frans, waardoor een naadloze overgang wordt gemaakt met Lâchez-moi, een breekbaar nummer met een streep slampoetry.
Helemaal stil wordt het duo pas in afsluiter Over, al zitten er ook wel heel diepe beats onder op een bepaald moment. “It’s a mess, I’m burning out”, klinkt het hier. De 'SOMA' lijkt dus uitgewerkt. Voor wie niet belezen is: SOMA is de naam van de fictieve, synthetische drug uit ‘Brave New World’ van Aldous Huxley die iedereen in een gelukzalige roes bracht. Of wil het duo gewoon duidelijk maken dat popmuziek geen hersenloos entertainment is? Hoe dan ook, na Stromae zou dit wel eens het volgende muzikale exportproduct kunnen blijken dat ons land rijk is.