Coldplay - 'Live 2012'

Achtergrond

Het eindejaar nadert en dat wil zeggen dat we weer bedolven worden onder de verzamelcd’s, deluxe-versies, compilaties en liveplaten. Voor onder de kerstboom uiteraard. In deze laatste categorie brengt Coldplay nu hun tweede live-cd uit Na ‘Coldplay: Live 2003’ is er nu ‘Coldplay: Live 2012’. 

Er kan gediscussieerd worden over wie momenteel de grootste groep ter wereld is – Muse, Coldplay of toch maar U2 – maar feit is dat Coldplay heel groot is en dat de groep anno 2012 niet meer te vergelijken is met de Coldplay van 2003. In die zin is het dus goed dat die live-cd er nu is. Of het ook een goeie plaat is? Voor de fans wellicht.

De plaat bestaat uit een cd en een dvd. Op de dvd wordt het optreden regelmatig onderbroken door audiofragmenten van interviews en beelden die gemaakt zijn voor of na optredens op tour. Het zou een meerwaarde kunnen zijn, maar veel verder dan clichés gaat het niet.

"Every night is different.", horen we Chris Martin in één van die fragmenten zeggen, maar dat is nu precies wat niet (meer) waar is. Coldplay is tegenwoordig vooral een geoliede machine – een goed geoliede weliswaar -  waar geen plaats meer is voor spontaniteit. Dat de plaat is samengesteld uit zeven verschillende shows bewijst alleen maar dat de shows onderling inwisselbaar zijn en het gevoel van naar één concert te kijken ontbreekt dan ook volledig.

Wat ons stoort aan Coldplay anno 2012 is dat alles zo opgefokt leuk moet zijn. Op de bijhorende dvd zien we enkel tijdens de twee eerste nummers al een hoop flashy kleuren, lasers en een confettikanon, tijdens In My Place godbetert. Coldplay anno 2012 straalt ook een ongebreideld optimisme uit, terwijl de band altijd wist te raken met kleine songs die hartzeer uitstraalden zoals Trouble of Warning Sign. Chris Martin is altijd al een entertainer geweest en daar is niets mis mee, maar tegenwoordig is Chris Martin een volksmenner.

De setlist zit op zich goed in elkaar, het is een doorsnede van een carrière met een nadruk op songs uit ‘Mylo Xyloto’, zoals het hoort bij een tour die een nieuwe plaat ondersteunt. Alleen is het jammer dat ‘Mylo Xyloto’ een ongelooflijk matige plaat is, net zoals ‘Viva La Vida Or Death And All His Friends’ dat ook al was. Uit ‘Mylo Xyloto’ krijgen we Hurts Like Heaven, Major Minus, Princess Of China, Up In Flames, Charlie Brown, Paradise, Us Against The World en Every Teardrop Is A Waterfall. Dat is veel.

Major Minus en Us Against The World horen gelukkig bij de betere songs die Coldplay sinds ‘Viva La Vida Or Death And All His Friends’ geschreven heeft en ook met Up In Flames kunnen we best nog leven. Hurts Like Heaven zou bij de oude Coldplay niet verder dan een b-kantje geraakt zijn. Over de overige songs kunnen we kort zijn: draken. Dat we Rihanna hier live kunnen horen en zien meezingen tijdens Princess Of China is dan weer een meerwaarde tegenover vele andere shows van de tour.

Maar laten we niet al te negatief zijn, ooit vonden we Coldplay echt een goede groep. Ze hebben drie echt goede platen gemaakt en ook op deze plaat blijkt dat Yellow, In My Place, Clocks, God Put A Smile Upon Your Face, Fix You en ook wel Viva La Vida ongelooflijk sterke nummers zijn en blijven. Met zijn vijftien songs is de cd/dvd echter naar de korte kant en ook in het Sportpaleis toen Coldplay eind 2011 daar passeerde met hun Mylo Xyloto-tour hadden we al een easy-money-gevoel. In het Sportpaleis kregen we ook nog toppers Politik en The Scientist en die ontbreken hier jammer genoeg.

Coldplay gaat nu een pauze van een jaar inlassen en zal pas dan beginnen werken aan een nieuwe plaat. Het zal dus een jaar of drie duren voor de groep weer naar het podium terugkeert en wij hopen van harte dat ze die tijd zullen gebruiken om te bezinnen, een beetje af te slanken en terug te keren naar de groep die Coldplay voor ‘Viva La Vida Or Death And All His Friends’ en dus voor Brian Eno was. In afwachting daarvan grijpen wij veel liever terug naar ‘Coldplay: Live 2003’ dan naar ‘Coldplay: Live 2012’.