Coil - 'Musick To Play In The Dark'
Feit: wie de tanden zet in Coil, krijgt die niet gemakkelijk meer los. Het industriële, experimentele duo, dat zich van Psychic TV en de geschift/geniale Genesis-P-Orridge afsplitste en verdere gezamenlijke wortels in Throbbing Gistle had, heeft handenvol baanbrekende, experimentele releases uitgebracht. Tot in 2004 John Balance overleed door een tragische val.
Als je één etiket mag kleven op de erg diverse, vaak ook bizarre muziek van Coil, dan is het wel dat die telkens visueel erg sterk onderbouwd is. Het duo specialiseerde zich niet enkel in het maken van experimentele video’s en obscure filmtracks, maar maakte de muziek ook erg beeldend: vol samples, narratieve passages of bizarre geluiden. Doe een pondje industrieel, een handvol ambient, enkele stevige snuiven ritueel, drone, elektronica en duister, morbide filmisch en je komt een heel end. Gruwel, horror, moord. Hitchcock versus Jack The Ripper. Zoiets. Of om een commentaar op discogs te citeren: “Coil takes you to the dark corners of your mind, places you would not dare to go alone, and to places you even didn't know they existed.”
De zes tracks, die samen ‘Musick To Play In The Dark’ (deel 1) vormen, zijn dan ook een amorf geheel vol spannende muzikale momenten. Van het doezelende, met tribalritme onderbouwde en narratieve Are You Shivering tot een heuse psychedelische, Tangerine Dream-alike synthesizertrip van dik tien minuten sequencers, vervormde stemmen en hoog door elkaar golvende melodieën. Met als fabuleuze titel Red Birds Will Fly Out Of The East And Destroy Paris In A Night. Geniaal, toch?
In het slepende, onbehaaglijke Red Queen voorziet toetsenist Thighspaulsandra een trage en gestage pianowals met jazzy accenten, een soort van dodenmars die onder je nagels kruipt. Rokerig. Nachtelijk. Levensbedreigend. En ook met weinig muzikale ingrediënten weet dit Britse duo te intrigeren en choqueren wanneer Strange Birds lang blijft steken in een ritmisch gekraak en dubnevel alvorens de vogeltjes komen fluiten en tegelijkertijd fantomen langsscheren en het nummer verglijdt in vage spookgeluiden.
Dat dit erg gelimiteerde en inmiddels peperdure album uit 1999 een heruitgave krijgt – een doorn in het oog van diehard fans en verzamelaars - is een goede zaak. Want hoewel Coil de eigen obscuriteit voedde met telkens erg gelimiteerde uitgaven, verdient het grote publiek toch kennis te mogen maken met dit unieke stuk muziekgeschiedenis. We kunnen dan ook niet wachten tot het tweede deel van dit tweeluik, ‘Musick To Play In The Dark 2’ ook een opfrisbeurt krijgt. Of uit de krochten van de hel wordt opgevist.