#Claustrofobisch - Tricky - Makes Me Wanna Die (1997)

Een week lang broeierig claustrofobisch straffe nummers; die elke keer opnieuw beklemmend werken en recht naar de strot grijpen.

In de nineties viel er in het kielzog van de Britpop ook nog eens een fijne lading triphop uit de bus met als vaandeldragers Massive Attack, Portishead en Tricky, die met een mix van hiphop in een trager, meeslepend tempo én met potente echo’s van reggae, jazz en rock stevig huis hielden. Je kan een dubbel-lp vullen met beklemmende topsongs, maar Makes Me Wanna Die heeft altijd een speciale aantrekkingskracht op ons uitgeoefend, mede door de deadpan zangprestatie van Martin Topley Bird.

Tricky aka Adrian Thaws schreef het speciaal voor haar, waarbij hij zelf - letterlijk en figuurlijk - de woorden in haar oor fluistert alvorens ze te zingen. Naar verluidt zou het over de dochter gaan die ze samen hebben. Donker, duister edoch meeslepend mooi! Een bijna ijskoude intimiteit die neigt naar je reinste claustrofobie, een handelsmerk dat Tricky wel vaker perfect verklankte.

Niet afkomstig van megadebuut 'Maxinquaye', maar van de derde plaat 'Pre-Millennium Tension', die door de critici al een stuk minder lovend werd ontvangen, maar die een zeer mooie plaat is gebleven. Hij probeerde er de zogeheten Bristolsound mee te omzeilen: “That’s why I did 'Nearly God', and that’s why I did 'Pre-Millennium Tension'. You can’t see them as trip-hop albums. So I just keep running away from it. But the farther you run, it’s still there. They’ll find you.”

Geen gemakkelijke plaat: “My albums sound so much different than my lifestyle. I rush around, and my music kind of relaxes; but even the mellow stuff I do is still quite manic. If you listen, there’s a lot of tension and nervous energy there.”

Diep in de song zit een sample van Eric B & Rakim verborgen, de track To The Listeners. Hij deed dit wel vaker met helden en voorbeelden Eric B & Rakim.

Griezelig goed, akelig straf nummer.