Clare Maguire

Achtergrond

Het zijn sterke benen die de roem kunnen dragen. Daar kan ook Clare Maguire van meespreken. Nog voor haar twintigste stond ze al onder contract bij Polydor Records. Dat had ze te danken aan de video’s die ze sinds haar zeventiende op MySpace postte. Op haar tweeëntwintigste eindigde ze vijfde in de BBC Sound op 2011 en dat jaar bracht ze ook een succesvolle debuutplaat uit.

En toen ging het fout. U kent het wel: “Pride comes before the fall”. Een tweede album kwam er nooit, Polydor werd overgenomen door Universal. En daar was geen plaats meer voor Maguire. Af en toe werden er online en live wel nieuwe songs gelanceerd en daaruit bleek dat Maguire zelf geen heil meer zag in de commerciële poprichting waarin ze was gedreven.

Er volgde nog meer persoonlijke ellende, maar Maguire bleef verder ploeteren in de hoop op een tweede plaat. Midden 2013 postte Maguire een demo op haar SoundCloudpagina:  Slightly Sober. Dit om te vieren dat ze ondertussen twee jaar van de drank en de drugs was. En toen verschenen de eerste echte tekenen van een nieuw begin:  Paper Thin liet horen dat Maguire het pad van de blues en de jazz opwandelde. Iets wat een paar maand later bevestigd werd met de cover van Ella Fitzgeralds Black Coffee.

Begin januari 2014 verscheen dan eindelijk het eerste, echt nieuwe werk van Maguire in de winkel: de ep ‘Clare Maguire’ met daarop o.a. de tranentrekkende cover van Joni Mitchells The Last Time I Saw Richard.

Fast forward naar 2015  dan. Opnieuw verschijnt er een ep. ‘Don’t Mess Me Around’ wordt een van de twee aanloopjes naar het langverwachte tweede album dat eind dit jaar zou moeten verschijnen. Op de ep staat Maguires fantastische stemgeluid (dat wel wat op dat van Mitchell lijkt) centraal. Van een duidelijke genrekeuze is geen sprake. Maguire laat zich van drie verschillende kanten kennen.

Het titelnummer en Sherlock zullen vooral fans van The Noisettes en Florence + The Machine plezieren, terwijl Boomerang eerder fans van Wende zal aanspreken. Dream Big is dan weer de spiegel waarin we de  folkkant van Maguire zien.

Maguire is ondertussen zeventwintig. Een gevaarlijke leeftijd voor gevoelige zangeressen en zangers met een hang naar escapisme, maar ze lijkt opnieuw te bruisen. En dat ze barst van het talent staat buiten kijf. Hier in ons land heeft ze nog niet de erkenning gekregen die ze verdient. Laat dit een aanzet zijn om daar verandering in te brengen.