#CestDuNile - Robert Wyatt - At Last I'm Free (1982)

In 1978 dachten we bij het horen van Le Freak”: “Leuk nummertje voor een eendagsvlieg". Maar het is een hoogvlieger gebleven, Nile Rodgers en zijn Chic.  We hadden ook nooit kunnen vermoeden dat er in de man naast een begenadigd gitarist ook nog een compleet en übersuccesvol producer schuilde. Reden genoeg om een week lang de schijnwerpers te zetten op de muzikale strapatsen van Nile Gregory Rodgers Jr. (°1952).

Een klein zijstapje, waarbij we focussen op een Chic-cover en geen gewone.

Oorspronkelijk van Nile Rodgers en Bernard Edwards, aka Chic, afkomstig van de tweede en grote doorbraakplaat 'C'est Chic' uit 1978. In hun versie allicht een funkballade die door de immer eigenzinnige Robert Wyatt op de hem typisch spaarzame manier naar een "next level" promoveerde tot een dromerig en unheimlich wondertje op de compilatie-lp 'Nothing Can Stop Us' uit 1982.

Wyatt, drummer van origine (onder andere bij Soft Machine), donderde in 1973 tijdens een feestje uit een raam en liep een zware dwarslaesie op, maar recupereerde op een volslagen unieke manier en lanceerde vanuit de rolstoel een nieuwe carrière met een hoogst merkwaardige catalogus, die tot vandaag nog verder wordt uitgebouwd. En de man kon met een cover overweg. Getuige ook de hartbrekende versies van Shipbuilding van Costello of Biko van Peter Gabriël. Verstilde pracht, zijn handelsmerk.

Geen idee wat Rodgers zelf van deze cover vond, maar wij zouden alvast opgezet zijn met zo'n hartverscheurend schone versie.