Bugge Wesseltoft – ‘Somewhere In Between’

RE:introducing

In de jazzwereld blijft de visionaire, Noorse componist, keyboardspeler en producent Bugge Wesseltoft een buitenbeentje. Op het dubbelalbum 'Somewhere In Between' viert hij twintig jaar New Conception of Jazz.

Noem Bugge Wesseltoft gerust een bijzondere speler, want ondanks het feit dat hij in de (klassieke, maar vooral moderne) jazz zijn roots heeft, laaft hij zich ook graag aan wereldmuziek en elektronica. Hij is één van die jazzmuzikanten waar je niet meteen vat op hebt, net omdat hij in zijn "new jazz" steevast nieuwe, technologische mogelijkheden en concepten uittest.

Zo bevat ook deze compilatie die grofweg de periode 1996 - 2016 behandelt, vooral beatgedreven jazzmuziek die modern en eigentijds - zelfs hip - is. Samen met een bonte stoet aan gastmuzikanten (o.a. Joshua Redman, Dhafer Youssef, Sidsel Endresen en Erik Truffaz) injecteert hij die klassieke invloeden (onder meer de solo pianojazz van Bill Evans) met elektronica, zodat er een modern klinkend mengsel ontstaat.

Het interessante is dat Wesseltoft de meest uiteenlopende invloeden (soul, jazz, folk en elektronica) in zijn sound integreert. Met DJ Lefto deelt hij een voorliefde voor krakend vinyl. En dat merk je ook aan de manier waarop dit nieuwe album is samengesteld. Deels kijkt de muzikant met nieuwe, frisse oren terug op zijn backcatalogue, deels presenteert hij nieuw werk zoals Sender en Turner.

Aftrappen doet hij met Existence, één van zijn meest bekende nummers, dat hier in een uiterst sobere, door Fender Rhodes gekenmerkte versie opduikt. Toch laat je je graag verrassen door het funky middenstuk, waarin bas en drums erbij komen. Het gaat hier echt wel om herwerkingen. Neem Hope bijvoorbeeld, met gastzanger Dhafer Youssef. Die was eerder al te horen op de 'New Conceptions Of Jazz'-box in een sobere versie met enkel piano, oud en zang. Hier is hij te horen op volle kracht, gewikkeld in prachtige lagen elektronica.

Tijdens Hands (piano, handgeklap) merk je dan weer duidelijk de liefde voor improvisatie, voor het speelse. Hier vinden jazz, funk en elektronica elkaar, zoals ook te horen is in de dansvloervuller Oh Ye. Iets later horen we op het erg laidback klinkende Yoyk hoe Wesseltoft een kruisbestuiving met Afrikaanse roots, soul en gospel aangaat.

Er zijn mooie, intieme pianostukken zoals het pakkende Wy, dat de fluwelen pracht van Bill Evans in herinnering brengen. Die verrijkt hij met een vocale sample van Mongane. Samen met Out Here, In There (met heerlijke bijdrage van Sindresen) zorgt het voor een rustpunt. Naar het einde van het eerste luik is er nog Den Fyrste Songen, een folky herwerking van een traditional, die nostalgie opwekt. Het wondermooie Kammermusik mag het eerste luik afsluiten.

Op het tweede luik is er minder elektronica aanwezig ten voordele van meer pianogedreven stukken als How High The Moon. Wesseltoft gaat hier meer voor een binnenwaarts gericht geluid zoals ook blijkt uit die paar nieuwe nummers of eerder onuitgegeven stukken (Mitt Hjerte Alltid Vanker). Het zijn vooral die nummers die indruk maken; Breed It bijvoorbeeld of het exotische, door Yassine gepende Mamullah.

'Somewhere In Between'  is een prima synthese/compilatie die aangeeft dat Wesseltoft steevast op zoek is gegaan naar nieuwe geluiden en ideeën. In de twintig jaar, die het album bestrijkt, is hij heel wat samenwerkingen aangegaan en heeft hij veel inspiratie opgedaan. Die evolutie wordt hier heel goed duidelijk. Maar vooral het feit, dat de muziekopvatting van Wesseltoft haast geen grenzen kent, is onmiskenbaar.