#Britpopweek - Reef - Consideration (1997)

In de jaren negentig vierde Britpop hoogtij. Met veel branie en lawaai werd goede muziek de wereld in gekickt. Niet alles overleeft de tand des tijds, maar ambiance was er wel. Wij focussen een weekje op de zogenaamde “Lads” en hun “ladrock”, de britpop met een tikkeltje te veel machismo in de aderen en een sterke hang naar oude(re) voorbeelden als T. Rex, Mott The Hoople, Slade et tutti quanti. Er zijn echter slechtere voorbeelden om je aan te spiegelen. Rule Brittania met een cold lager in de hand en een hip modvestje om de lenden. Deze week mag het.

Nooit geen iota van begrepen. In 1997 was dit voor ons één van de songs van het jaar en nauwelijks vijf man en een paardenkop volgden me in die mening. Wij zijn het blijven koesteren en presenteren het goed vierentwintig jaar nog maar eens

We zagen Reef in augustus 1995 als opener voor Foo Fighters en Neil Young, begeleid door Pearl Jam en ze deden dat lang niet slecht. Op een rare manier was dit funkier dan de rest van het peleton en de scheur van zanger Gary Stringer balanceerde voortdurend op de rand van het toelaatbare, maar was net daardoor vrij uniek.

Uit Butleigh nabij Glastonbury presenteerden de lads tussen 1995 en 2003 vijf platen op rij die wij graag spelen en dan vooral 'Glow', waar het ongelofelijk schone Consideration nog een stukje bovenuit stak. Ze werden tot het Britpopheir gerekend, maar waren toch averechtser dan de meesten. Paul Weller was supporter en hij liet hen wel eens een eigen concert voorafgaan.

De platenfirma vond de zesde plaat “te rauw” en bedankte voor bewezen diensten. Dat brak de veer in de groep die er na een best of met enkele extra nummers, die Sony te rauw vond, de brui aan gaven. Om in 2018 nog eens een nieuwe plaat te maken met George Drakoulias, bekend van zijn werk met Black Crowes en Jayhawks. Voor Reef bracht dat niet onmiddellijk zoden aan de dijk en het bleef stil rond het viertal.