#Britpopweek - Idlewild - When I Argue I See Shapes (1998)

In de jaren negentig vierde Britpop hoogtij. Met veel branie en lawaai werd goede muziek de wereld in gekickt. Niet alles overleeft de tand des tijds, maar ambiance was er wel. Wij focussen een weekje op de zogenaamde “Lads” en hun “ladrock”, de britpop met een tikkeltje te veel machismo in de aderen en een sterke hang naar oude(re) voorbeelden als T. Rex, Mott The Hoople, Slade et tutti quanti. Er zijn echter slechtere voorbeelden om je aan te spiegelen. Rule Brittania met een cold lager in de hand en een hip modvestje om de lenden. Deze week mag het.

Nog zo'n superstraf gezelschap uit het Schotse Edinburgh, dat meer verdiende dan hen uiteindelijk toekwam. Maar hier krijgen ze alsnog een forum voor de gitaristiek wonderlijke strapatsen.

Idlewild haalde de groepsnaam uit 'Anne Of Green Gables', het boek uit 1908 van de Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery, die al vroeg speelde met begrippen als “vrijheid van geest” en “emancipatie”. When I Argue I See Shapes was een eerste, potige toptwintighit in het Verenigd Koninkrijk voor Idlewild. Op het vasteland kregen ze, in tegenstelling tot menig ander Britpopfenomeen, niet de erkenning die ze verdienden.

Zanger Roddy Woomble over When I Argue I See Shapes als een soortement eerbetoon aan de helden van Pavement: "I remember writing this in the practice pad, a rehearsal complex in the Tollcross area of Edinburgh, and thinking that it sounded good straight away. The band had been working on it without me, and when I came in the melody came straight away and just seemed to weave in and out of the chords. We all loved Pavement and I think we thought of this as our homage, although listening back it doesn't really sound like them at all. Lyrically it came from something random that was shouted during one of the many arguments I had with my girlfriend at the time, over some nonsensical teenage trial I'm sure." Mooie, serieus onderschatte Britrocker.