#Britpopweek - Cast - Sandstorm (1995)

In de jaren negentig vierde Britpop hoogtij. Met veel branie en lawaai werd goede muziek de wereld in gekickt. Niet alles overleeft de tand des tijds, maar ambiance was er wel. Wij focussen een weekje op de zogenaamde “Lads” en hun “ladrock”, de britpop met een tikkeltje te veel machismo in de aderen en een sterke hang naar oude(re) voorbeelden als T. Rex, Mott The Hoople, Slade et tutti quanti. Er zijn echter slechtere voorbeelden om je aan te spiegelen. Rule Brittania met een cold lager in de hand en een hip modvestje om de lenden. Deze week ma

Het hoogst tragische verhaal van de groep (The La’s) met één van de beste debuutplaten ('The La’s', 1990) gaan we hier nu niet opnieuw vertellen. Maar de onfortuinlijke bassist van het lot, John Powers, liet de tragiek van het verlies van de beste popgroep van de wereld niet al te lang in de kleren kruipen en ging vol voor een eigen verhaal met Cast die, op hun beurt, een dijk van een debuutplaat aan de wereld presenteerden, die klonk als een greatest hits en bulkte van radiovriendelijk powerpoppareltjes.

Als vanouds schemerde overal de geest van een melomaan Liverpool door in dat werk en het werd dan ook het best verkopende debuut ooit op het label Polydor. Noel Gallagher was zwaar fan en beschouwde Cast live als “a religious experience", een relatief onbescheiden statement, zoals we van onze überlad gewend waren. Maar wij treden enigszins meer bescheiden bij en beschouwen Cast als een regelrechte parel voor de zwijnen, want af en aan zijn ze nog altijd actief, maar ze halen helaas nog zelden het voorplan dat midden jaren negentig helemaal het hunne was.

“I've got a sandstorm blowin' in my head / I'm seein' many colours but the only one that's coming through is red.”