#Britfunk - The Style Council - A Gospel (1984)

De Britse jongens en meisjes gingen begin jaren tachtig van punk naar funk. Het nihilisme, dat gitzwart kleurde, werd feestelijk en enigszins escapistisch ingeruild om dansend in de ondergrond in te verdwijnen. En dat leverde onverwachte springdingen op.

Een boze Weller was een goede Weller. De gesofisticeerde Weller die we na de split van The Jam gepresenteerd kregen, had liefhebbers en haters. Wij waren fans, die behoorlijk kwaad waren dat Weller The Jam definitief parkeerde voor The Style Council. De nieuwe “koers” was immers hoogst discutabel en de wufte soul, jazz en loungeflirt vonden we maar niks. Die eerste twee platen - 'Introducing The Style Council'(1983) en 'Café Bleu' (1984) - gingen straal aan ons voorbij: maar met 'Our Favourite Shop (1985) ging het plotsklaps weer de goede kant uit. De flirt was minder prominent en de songs waren dan wel geen punkrock, maar wel popsongs pur sang, waar we ook niet vies van waren. Minder stijloefening en meer song dus.

En toegegeven: met de jaren begrepen we de stijloefening van 'Café Bleu', het officiële debuutalbum van The Style Council steeds beter. Een Weller vang je niet voor één gat, dat is wat hij de hele carrière al met succes aantoont. Eén van de vele stijloefeningen op 'Café Bleu' was de funkrap van A Gospel met gastrapper Dizzy Hites in een poging van Weller om echt eighties te klinken met een cheesy synthesizer die oldschool hiphop en elektrofunk tracht te vermengen.

Misschien niet de meest relevante Weller, maar wel eentje die het thema van deze week - van punk naar funk - als geen ander weet te verklanken. En tekstueel herkennen we dan wel weer de boze Weller: "Eating propaganda / the shit's spoon-fed".