BRDCST - De experimentele kant

We kijken vooruit naar het Broadcast festival. De affiche verkent alle uithoeken van het muzikale spectrum en bestaat voor een groot deel uit onbekende namen. De immer enthousiaste Kurt Overbergh, artistiek directeur van de Ancienne Belgique en eindverantwoordelijke voor het programma, loodst ons met het nodige enthousiasme door de affiche.

We gaan het hier niet uitgebreid hebben over Deadletter, postpunk uit Engeland in de lijn van Sleaford Mods, of Tim Hecker met zijn zalige electronische klanktapijten. Stel je voor. Zo'n namen bevinden zich aan de toegankelijke kant van dit festival. Nee, vandaag hebben we het over de moeilijke muziek, de muziek die onuitstaanbaar is voor mensen die niet met open geest komen. Muziek, die soms heel erg hit or miss is, maar die, als het raak is, een weg vindt naar je hoogstpersoonlijke schatkamer van muzikale belevingen. Soms brengt de moeilijkste weg de mooiste beloning.

Kanshebber één in die categorie dit jaar is Hatis Noit.

Kurt Overbergh: We geven deze Japanse stemkunstenares de op één na hoogste plaats op de affiche. Iedereen zal zich afvragen waarom, maar dat is heel bewust gedaan. Ons publiek lijkt dat te appreciëren. Het aantal combitickets, dat de deur uit is, is nu al verdubbeld ten opzichte van vorig jaar. We hebben blijkbaar toch wat vertrouwen gecreërd. Dat is super.

Voor ons roept dat herinneringen op aan Dead Can Dance.

Ooit leerden we Slumberland kennen op de Gentse Feesten en dat is ons altijd bijgebleven. Op zondag stelt hij een project voor met een stemkunstenares uit Tuva.

Kurt Overbergh: Slumberland (Jochem Baelus, nvdr) heeft het zijn handelsmerk gemaakt om van speelgoed muziekinstrumenten te maken. Hij werkt nu samen met Sainkho Namtchylak uit Tuva, een provincie in Rusland nabij Mongolië. Ik heb er geen idee van hoe die elkaar hebben ontmoet, want zowel Jochem als ikzelf wonen allebei in Antwerpen. En ironisch genoeg hebben wij elkaar nog nooit ontmoet. Daar komt dan zondag verandering in.

Klinkt als Diamanda Galas, niet?

Altijd aan het graven in Vlaanderens en 's werelds verborgen hoekjes is het label Kraak. Bij hen heeft Bloedneus En Snuitkever een onderdak gevonden. Kurt Overbergh moet zich inhouden om het niet al te uitvoerig over 's mans fluit te hebben.

Kurt Overbergh: Het zal de laatste keer zijn dat hij onder die naam zal optreden. Hij wou de naam nog terugtrekken, maar ik heb geweigerd, omdat ik dat zo mooi vond. Ik heb hem verteld dat alles al in druk was om de naam op de affiche te behouden. Zijn plaat is heel mooi. Normaal haat ik de fluit - zeker de dwarsfluit - maar hij wist me te ontroeren. Hij maakt die fluiten zelf. Hij speelt dus met zijn eigen fluit - die moet ik meer gebruiken. Mensen die in zo'n klein hoekje met zo'n geluid bezig zijn en dat toch zo weten uit te puren, dat vind ik fantastisch.

Veel fluiten samen maken een doedelzak, bijna toch?

BRDCST staat ook voor verhaallijnen die langer duren dan een enkel optreden. Vorig jaar was het festival nog gewijd aan Nyege Nyege Tapes, en dit jaar staat Elvin Brandhi met twee sets op het podium. Zij is gelieerd aan Spike Hart, die vorig jaar een verchroeiende indruk maakte met zijn band Buma, en gaat binnenkort met hem een plaat maken.

Kurt Overbergh: Wat een heerlijke noise maakt zij. Ik heb een zwak voor vrouwen die radicalere muziek maken, want dat ligt nooit in de lijn van de verwachtingen. Er zijn mensen die Anouk een rockbitch noemen, maar het is niet omdat ze wat harder schreeuwt dat ze geen middelmatige rock maakt. Maar Burenhinder of Elvin Brandhi of Taqbir, die slaan daar radikaal door. En dat moet een platform krijgen.

Elvin Brandhi heeft een label waar ze cassettes op uitbrengt. Ze maakt onder de noemer Tank You ook met haar vader muziek in de auto. Ze gaan winkelen ergens op het plattenland en ondertussen componeert ze muziek en neemt dat op. We zullen beide aspecten van wie zij is laten zien.

Dat klinkt als een wanhopige poging om op tijd op school te komen.

Nog zo'n vervolg op vorig jaar: De bende rond Ferre Marnef coverde toen 'Tago Mago', het album van Can dat dertig werd. Zoals dat logischerwijs gaat, is 'Ege Bamyasi', de plaat die Can daarna maakte, nu aan een verjaardag toe.

Kurt Overbergh: Om één of andere reden ben ik nu pas Can aan het ontdekken. Een collega heeft me dit getipt, en nu we ze programmeren, heb ik me er wat in verdiept. En het zijn fantastische platen. Ik ontdek ze dus eigenlijk mee met ons publiek.

Dit lijkt wel een cover van Kanye West.

BRDCST begint morgen (vrijdag 7 april) in de Ancienne Belgique en ook een beetje in de Bonnefooi, het café recht over de zaal. Allen daarheen!