#BozeVrouwen - Billie Holiday - Strange Fruit (1939)

Of er ook “boze vrouwen” waren in de reeks “lastig, kregelig, woedend” van vorige week? Uiteraard. Het was zelfs al gepland. Zeven boze vrouwen luchten de komende week het hart zonder in karikaturale schoonmoedershumor te vervallen.

Het is niet al punkrock en noise in de platenkast, die woede perfect verklanken. Ook doorwrochte en doorleefde blues kan oprechte toorn vorm geven, hier in de persoon van Billie Holiday (Philadelphia, 7 april 1915 – New York, 17 juli 1959, echte naam Eleanora Fagan), wellicht de belangrijkste jazz- en blueszangeres, komende uit de Verenigde Staten.

Bij de eerste trompettonen voel je het onheil al komen, waarna de doorleefde stem van Holiday een schrikwekkend relaas doet. Geschreven door een Joodse leerkracht en vakbondsactivist uit New York, Abel Meeropol, die woedend reageerde op de foto’s van de gruwelijke lynchpartij van twee zwarte mannen in Marion, Indiana op 7 augustus 1930. In 1971 verklaart hij: "I wrote Strange Fruit because I hate lynching, I hate injustice, and I hate the people who perpetuate it."

Hij zou ook nog nummers schrijven voor Frank Sinatra en Peggy Lee. De oorspronkelijke titel was Bitter Fruit en was een gedicht dat voor het eerst gepubliceerd werd in 1937 in het vakbondstijdschrift 'The New York Teacher'. Later werd de muziek eraan toegevoegd en werd het vaak vertolkt op vakbondsmeetings of tijdens antifascistische fundraisers.

Het nummer werd door Robert Gordon, een clubmedewerker in Café Society, onder de aandacht gebracht van Billie Holiday, die het bracht in Café Society en aan een breder publiek verkocht. Vreemd genoeg zou Holiday in haar autobiografie claimen dat zij het nummer geschreven had, maar drugproblemen zorgden nog wel eens voor onbetrouwbare verklaringen.

Columbia Records, de platenfirma, weigerde het nummer uit te geven waardoor ze toevlucht zocht bij een kleiner label, Commodore Records. Het was ook steevast het slotnummer op de concerten. Time Magazine verkoos het in 1999 tot “Song of the Century”, terwijl het oorspronkelijk bij eerste uitgave bestempeld werd als "A piece of musical propaganda" door datzelfde Time Magazine.