Boys Noize - The Remixes 2004-2011

Achtergrond

Alex Ridha, ofwel Boys Noize, is de meest prominente figuur in de laatste jaren van de hedendaagse dancemuziek. Hij ontwikkelde zich van jong technotalent tot één van de grote drie in 2007 (Boys Noize, Justice en Digitalism). Daar liet hij de anderen achter zich en stootte hij iedereen van de troon met zijn eigen label: Boysnoize Records. Ondertussen deed hij zowat elk festival (meerdere malen) aan, reeg hij de topreleases aan elkaar en remixte hij alles wat bewoog met verve. Om toch even halt te houden in zijn race naar de onsterfelijkheid, bracht hij de remixen van zijn zeven eerste topjaren samen. Wij goten ze in een handig overzicht.

Pop van nu
Dat Duitsland bol staat van de technonamen schrikt hem niet af om poppy bands als Röyksopp te bewerken met een stevige basdreun en rauwe ratelelektro tot een schrille kadans zich helemaal als een blaasbel rond het origineel wringt. Even later flitsen de lasers bij Depeche Mode ons om de oren waarna ze even later plaats maken voor determinerende synths. Stouwend gehijg van Tom Smith (Editors) wordt door de elektrodenmachine gestouwd, waarop crescendo punch zich opwerkt.
En last but not least: Charlotte Gainsbourg die met enkele kickdrums en aangedikte gitaarsolo’s meteen een pak stoerder overkomt. Het is een trucje waarop Boys Noize het patent heeft:  bonkig duw- en trekwerk onder slordig gepiep en een eindeloze loop van de Kaiser Chiefsvocal.
Opvallend bij al deze tracks is dat de structuur van het origineel arrangement behouden blijft. Sleur daar een legertje drumcomputers en stevige synths bij, haal enkele technische hoogstandjes uit met de tekst en je verovert de wereld met sier.

Obscure noise
Ofwel ongekend, ofwel (terecht) onbemind. Al gaat dat laatste niet op voor Late Of The Pier, een bandje dat veel meer verdient. Met enkel blitse stoten van punkelektronica laat Ridha niet veel van hun nummer over. Ook de Scissor Sisters, die anders o zo glad klinken, doet hij het nu ietwat vierkant draaien. Maar hij pikte hen wel op voor op zijn Boysnoize Records toen ze geen label meer hadden. De verwoede poging om griezel Marilyn Mansons muziek beter te doen klinken is ook hopeloos mislukt. Toch nog een lichtpunt: Dudun-dun van Para One, een engelenkoor begeleid door flitsende synths in overdrive.

Clubtools
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: het absolute kroonjuweel aan zijn oeuvre is Feists My Moon, My Man. Dat nummer werkt nu eenmaal altijd en overal dankzij de robotachtige vocoderstem, de vettige baslijn onder de progressieve opbouw zonder echte drop en wat er dan nog overblijft van het dramagehalte dat Feist in zich heeft.

De zomer van 2010 werd gekleurd door de stomende edit van N*E*R*D. Het aanhoudende muggengezoem omgezet in bleeps bovenop de originele drums en een bezwerend zanglijntje als “All the girls want hot’n’fun” is supereffectief in een dj-set.

Dat is ook het minste wat je kan zeggen van zijn versie van Justice ‘turbine’. Soulwax gaf er  een bombastische draai aan, maar deze versie gaat recht op zijn doel af en moet zeker niet onderdoen.  

Het zweverige Swoon is een van de meest recente wapenfeiten. De bewerking van Chemical Brothers bewijst dat de evolutie sinds Cocotte, een van zijn eerste pogingen, niet groter kan zijn. Die stampt er ruw op los, zo hard het maar kan.

Wie dat niet kan smaken zet best de vrolijke pianomedley onder stroom van Chilly Gonzales op. Als laatste buitenbeentje wordt de raveklassieker van Maurice (This Is Acid) opgediept. U raadt het al, deze alinea is niet toevallig de langste.

Bizar
Of  minder geslaagde experimenten, zo u wil. Snoop Dogg laat hij zowel miniem en monotoon als zwierig in één lied klinken. Sébastien Telliers piano wordt dan weer afgewisseld met renaissance-orgels en afschuwelijk Frans gefluister.

Het te hoge stemmetje van David Lynch dompelt ons onder in slechte science fiction. Iets waar normaal Daft Punk aan doet denken, maar in deze remix herkennen we eigenlijk geen van beiden. Iets wat ook voor Arcadia van Apparat opgaat: zowel Boys Noize als de geremixte artiest lijken ver zoek.

Laat ons stellen dat dit telkens kansen waren waarbij je moeilijk indruk kon maken en het meer om het prestige van de niet te missen kans ging.

Ongekende parels
Eindigen doen we met de aanraders. De coole stopmotion remix van Cut Copy bijvoorbeeld, die korte stukjes loopt en samplet en zo met kleine pasjes verder danst. Dirty & Hard - hard tegen onzacht zoals enkel Djedjotronic dat kan - laat niemand onberoerd in de goede zin van het woord. Idem dito voor Monkey Flip van Modeselektor: die opslorpende bas en enkele verzengende lijnen van monotone melodie zijn pure klasse.

Aanschaffen die handel als u de dancescene een warm hart toedraagt! En maak u geen zorgen over deze ‘Best of’: to be continued!