Bowie legt mijn jeugd te rusten

Achtergrond

Dit weekend werd ik dertig. Een verjaardag in Bowie gedrenkt: vrijdag speelde 'Blackstar' non-stop. Zaterdag - 's middags bij de taart, 's avonds bij de drank - draaide 'Heroes' twee keer integraal. Zondag was 'Blackstar' soundtrack bij de kater. Maandag bleek Bowie dood. En de aarde stopte een moment met draaien.

Het lijkt een gesublimeerde versie van de weergaloze impact die Bowie had op de levens van miljoenen mensen. Hij was daar op ieder ogenblik. Meestal totaal onherkenbaar, met een nieuwe coupe en haarkleur, een waanzinnig kostuum, een vers gerekruteerde band en een frisse sound. 

Voor de lancering van zijn recente album 'Blackstar' was het niet anders: kapsel van een elektrocutieslachtoffer, blinddoek over zijn tweekleurige ogen, elektrojazzlui in de rangen en profetische avantgarderock uit de speakers. Prachtige scenografie voor een allerlaatste meesterzet, met voorafschaduwingen van zijn nakende einde. 

Deze keer is het helaas niet een van zijn creaties die hij de nek omwringt. In 1973 legde hij na een concert in de Londense Hammersmith Odeon Ziggy Stardust te rusten: "Not only is this the last show of the tour, but it's the last show that we'll ever do." Fans en pers dachten dat hij er de brui aan gaf. Maar drie maanden later verscheen coverplaat 'Pin-Ups', en nog eens zeven maanden verder liet hij 'Diamond Dogs' los.

Nu ik de afscheidswoorden van toen herlees, zie ik mezelf op de donkere wei van Werchter staan in 2004. Gruwelijk teleurgesteld dat Bowie door hartproblemen had moeten afzeggen. 2Many DJ's kon mijn lang gezicht niet wegwerken. Niemand kon dat. Zonder Bowie had ik Schueremans mijn centen nooit gegund. En de policy is nu eenmaal dat je geen cashback krijgt op sputterende hartspieren. Maar erger nog is dat ik nooit een herkansing kreeg.

Bowie had me goed in zijn greep. Ik zweefde constant tussen de stijlvolle oudemansrock van 'Heathen' en 'Reality', kleurrijk vroeg werk als 'Hunky Dory' en de baanbrekende geluiden van zijn Berlijnse trilogie. Elke Bowie was fascinerend: de jonge Brel-interpretator, de Philadelphia soulman (prachtelpee 'Young Americans'), de pierrot (Ashes to Ashes), de beeldenstormer (Little Wonder), ... 

Diezelfde Bowie heeft zijn masker nu definitief naast zich neergelegd. Hij zette zijn geboortedag en zijn overlijden als twee zuilen rond mijn dertigste verjaardag. En in mijn gedachten legde hij er een briefje naast: "Ik ben ermee weg, Fabian, en ik neem je jeugd met me mee. Just so you know. Love, David." Benieuwd of het Bowieloze leven even boeiend gaat zijn ...