Bovenal bemin één Bob - deel twee

Achtergrond

In het eerste deel las u over Dylans platen. "Goed", horen wij de critici zeggen. "Om de vijf à tien jaar een geweldige plaat, en dan?" Wel, laten we Dylan live eens bespreken. Elke show is anders, elke tournee wordt er wel wat anders gearrangeerd en vroeger wisselde Dylan zowat om het jaar van begeleidingsgroep. Bijna elk optreden wordt dan ook opgenomen en de gemiddelde bootlegverzamelaar heeft al snel een paar honderd verschillende optredens liggen.

Van de energie van zijn tournee met The Band in '66 kan u zich vergewissen op de officiële release. De opname vanop het Newport Folk Festival een jaar eerder, met de Butterfield Band, is nog veel ruiger, maar (nog) niet in de reguliere handel. Pete Seeger wou naar verluidt de stroomkabels doorhakken met een bijl.

'Hard Rain' is een officiële liverelease uit 1979, toen hij met een circa dertigkoppige band punk avant la lettre stond te maken. Enkele jaren geleden werd een integraal optreden van diezelfde Rolling Thunder Revue uit 1975 uitgebracht. Kies zelf maar: de gecondenseerde, rauwe versie of een hele show.

In die periode zong Dylan z'n stem finaal naar de knoppen, en de volgende jaren zocht hij een nieuwe vorm met verschillende backing bands, waaronder de notoire jammers van The Grateful Dead. Helaas loste die tour niet echt de verwachtingen in, getuige ook de liveplaat.

Zijn tournees met Tom Petty and the Heartbreakers en Santana waren ook niet zo interessant, en ook de officiële 'Real Live' is niet zo super. Wij wachten dan ook vol ongeduld op een release uit de Never Ending Tour (rond 1989), waarop meestergitarist G.E. Smith tot ongekende hoogtes werd getild.

Begin jaren negentig speelde Dylan vaak afgrijselijke shows (zo ook op Torhout en Werchter); soms was de song al vijf minuten gepingel ver wanneer het publiek, de band en Dylan zelf wisten welke song ze zouden spelen. Een bootleg uit die periode heet terecht 'Name That Tune'. Wie graag eens lacht met mensen aan de drank, moet 'm maar eens zoeken. Of zoek eens naar Dylan en Keith Richards, die met een stuk in hun voeten iets proberen te doen op Live Aid. Wie zet zulke mensen ook samen aan een buffet?

'MTV Unplugged' is eigenlijk een gemiste kans. De opnames werden over twee dagen gespreid en er is veel fijner gemusiceerd dan datgene wat de plaat heeft gehaald. Wellicht de schuld van de platenfirma, die er per se enkele hits op wou zetten. Maar zo snapt u meteen ook waarom Dylan zo interessant blijft voor de fans: er zijn van elke plaat wel interessante outtakes te vinden, en van elke toernee zijn er opnames met obscure songs die na decennia nog eens de speellijst halen. We zien het James Blunt over veertig jaar niet doen. Sorry, James.

Sedert een jaar of tien wisselen de muzikanten elkaar slechts met mondjesmaat af en klinkt Dylan vooral erg Amerikaans. Rootsy, zo u wil. Erg degelijk ook, zonder slechte shows. Maar vooral: hij klinkt als Dylan. Voor mensen die enkel Like A Rolling Stone en The Times They Are A-Changin' kennen, is het misschien een hele schok, maar Dylan is ondertussen ook al bijna vijftig jaar ouder.

Door zichzelf telkens in een ander jasje te steken, wordt het echter nooit vervelend voor de Dylan-liefhebber. Dat is ook te merken aan de talloze websites die Dylans tourschema's en setlists bijhouden: elke avond staan andere songs op het programma. Op één site kan u zelfs pronostiekjes doen over de setlist van die avond.

U ziet, wij raken niet uitgepraat over 's mans muziek. Misschien is dat wel zijn grootste aantrekkingskracht: hij blijft nooit lang stilstaan. Anders dan de Stones of AC/DC, die nu nog steeds klinken als dertig jaar geleden, lijkt de Dylan van nu al een heel andere dan die van tien jaar terug en herken je die van twintig jaar geleden zelfs niet meer. Koppel dat aan de muzikale kwaliteit van zijn beste platen, de poëzie van zijn beste teksten en zijn invloed op de muziekwereld in het algemeen, en je hebt een legende waarover je kan blijven vertellen.

Hopelijk hebt u tickets voor zijn komende optreden in Vorst, dat uitverkocht is. Of anders volgt u 'm maar doorheen Europa, zoals de echte "bobcats".