Bovenal bemin één Bob: de Dylan-kerstcadeaus
Achtergrond
De kerstman mag grof geld bovenhalen: de collector's editions en boxsets vliegen ons weer rond de oren. In het geval van 'The Original Mono Recordings' en 'The Witmark Demos' van Bob Dylan is het misschien wel het moment om eindelijk uw collectie te vervolledigen. Zoals bekend staat Dylans oeuvre tussen '62 en '66 te boek als van het beste wat de naoorlogse muziek te bieden heeft.
Soms krabben we ons wel eens in het haar als we de reissuepolitiek van Columbia proberen volgen. Eerst waren er de SACD-remasters in een box, waarbij het adagium "Hoe meer kanalen, hoe beter." gold. Nu zijn er de monomixes van Dylans eerste platen (waarvan er al zes van de acht in de SACD-box zaten) met als marketingstandpunt: "Meer dan één kanaal is eigenlijk toch niet perfect en de artiest heeft ze in mono bedoeld." Bij de Dylanreissues is er wel een meevaller: de muziek die op de plaatjes staat - voor marketinglui ondergeschikt aan de verpakking en de releasedatum - is van sublieme kwaliteit.
De muzikale maturiteit die Dylan op zijn debuutplaat aan de dag legt met bluessongs als In My Time of Dyin', Fixin' To Die of See That My Grave is Kept Clean blijft verbazingwekkend. De twee eigen composities - het pakkende Song to Woody en het lollige Talkin' New York zijn voorbodes van grootsere dingen. Die komen er al op 'The Freewheelin' Bob Dylan' dat voornamelijk eigen composities bevat.
Masters of War en Blowin' in the Wind zijn voldoende bekend, maar Don't Think Twice It's All Right en Girl From The North Country zijn voor onze tere zieltjes de echte sterren van deze plaat. Ook de talking blues zijn hier van topkwaliteit. Genieten met een grijns. De echte climax van de "akoestische" platen komt echter met 'The Times They Are A-changing'. Het titelnummer is misschien gedateerd of platgebruikt, maar The Lonesome Death of Hattie Carroll, When The Ship Comes In, Ballad Of Hollis Brown, Restless Farewell, het zijn allemaal tijdloze kleppers met een vurigheid en een inspiratie waar menig murmelend would-be talent nog veel van kan leren. Voor de beste versie van One Too Many Mornings verwijzen wij u echter liever naar de 'Live 1966'-bootleg.
Van 'Another Side of Bob Dylan' onthouden we vooral To Ramona en My Back Pages. Alleen al dat laatste nummer is de aanschaf van de plaat waard, hoewel ze toch wat het kneusje van de collectie is. Zeker als je daarna 'Bringing It All Back Home' beluistert, waarop Dylan voor de eerste keer met veel branie de elektrische gitaar omgordde. Van begin tot eind een meesterwerk. 'Highway 61 Revisited' houdt diezelfde bovenwereldse kwaliteit aan. Dit keer met een nog straffere band met Michael Bloomfield op gitaar. Wij schrikken er niet voor terug om het magistrale epos Desolation Row (11 minuten èn) op eindeloze repeat te zetten.
'Blonde on Blonde' is dan de ultieme lap Dylan waar surrealisme, blues, folk en ballads tot een sublieme muzikale trip verweven worden. Het protest en de sociale inslag is al een paar platen weg, maar dat maakt de thematiek er zeker niet minder interessant op. Onze voorliefde gaat uit naar de langste nummers: Sad Eyed Lady Of The Lowlands (11:23), Visions Of Johanna (7:33) en Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (7:05), maar ook de klassiekers Just Like A Woman en I Want You mogen er zijn. Van I Want You bestaat er trouwens een magistrale, trage versie die opgenomen werd tijdens de MTV Unpluggedsessies maar die is helaas nergens officieel te vinden.
'John Wesley Harding', tot slot, gooit het over een veel soberder boeg. Songs van rond of onder de drie minuten, Capo op 5, droge bas, minimale drum. En het werkt. I Pity The Poor Immigrant, I Dreamed I Saw St. Augustine en The Ballad Of Frankie Lee And Judas Priest behoren tot Dylans vergeten topwerken. Drifter's Escape en The Wicked Messenger zouden later nog ronkende elektrische versies krijgen, maar diezelfde energie is hier ook al onderhuids aanwezig. Als u nog niet alles van Dylan heeft (schande!) dan zou deze plaat wel eens de ontdekking van de box kunnen zijn.
Over 'The Witmark Demos' kunnen we korter zijn: als u al alles heeft van Dylan, dan kent u het gros van de songs die u hier in ruwe versie aantreft. Aan u om te beslissen of u de schetsen en de kladjes wil hebben en wil horen waar welke strofe omgewisseld of veranderd werd in de definitieve versie. Hoewel de box natuurlijk erg mooi oogt en het begeleidende boekwerk zeer interessant is, denken we niet dat de occasionele Dylanluisteraar erg geïnteresseerd zal zijn in elke hoest en verspreking van de man. Als het is om cadeau te doen, dan koopt u misschien beter de 'Best Of the Original Mono Recordings', al is dat misschien wel een ietwat voorspelbare greep uit de box.
Nee, weet u wat? Laat de kerstman gewoon zelf kiezen.