#Boos - Stiff Little Fingers - Alternative Ulster (1978)
Lastig, kregelig, woedend en dat dan blindelings en feilloos op muziek zetten. Het is weinigen gegeven, maar deze zeven muziekjes zijn daar wel in geslaagd.
Jong punkgeweld uit Belfast. Niet zo lastig om dan lastig te zijn over het reilen en zeilen tijdens de hoogtijdagen van the troubles met die withete spanningen tussen katholieken en protestanten.
Tip van onze leraar geschiedenis en full-time Brasser Marc Haesendonckx, die ons in 1980 opmerkzaam maakte op 'Hanx!', de withete live plaat van Belfasts finest. 'Hanx!' was een bloemlezing van het eerdere werk. Dus we konden terug grijpen naar 'Inflammable Material' (1979) en 'Nobody’s Heroes' (1980). (H)eerlijk materiaal dat gefundeerd is op verzet en pure woede tegen the powers that be.
Alternative Ulster begint met een herkenbare riff, die zelfs een beetje onpunk was: een lange, lijzige gitaarriff van twintig seconden, die versnelt tot een volbloed punkrocksong. Een hese roep om revolutie van zanger Jake Burns die bovendien behoorlijk catchy in een anthem verandert. Over het dagelijkse leven in Ierland op het hoogtepunt van de gevechten tussen IRA en Unionisten.
De roep was er één om persoonlijke verandering om toch te streven naar een positieve uitbraak. Jake Burns was eerst gevraagd om een nummer te schrijven voor een flexidisc voor een Noord-Iers fanzine met de titel 'Alternative Ulster'. Burns: “The song was written in the classic punk mode of having nothing to do and describing the main frustration of Belfast youth of the time as the sheer tedium of having nowhere to go and nothing to do when you got there.”
De groep werd al snel opgepikt door manager Ed Hollis, die al ervaring had opgedaan met Eddie And The Hot Rods. Ze namen demo’s op in de Island Studio’s, maar werden afgewezen door Island Records en dan heel snel opgepikt door Rough Trade Records. Vreemd genoeg was Alternative Ulster eerst een B-kantje van de single 78RPM, maar de respons op de B-kant was dermate positief dat het een a-kant werd. De promotour verliep in het voorprogramma van The Tom Robinson Band in oktober 1978.
In dezelfde week uitgebracht als Teenage Kicks van die andere Ierse helden The Undertones. Er ontstond een rivaliteit waarbij de standpunten met Undertones als a-politiek en Stiff Little Fingers als überpolitiek kritiek opleverde voor beide kanten. Toen Bono van U2 in 2007 gevraagd werd of Teenage Kicks de beste teenagesong was antwoordde hij: "My soundtrack was more Alternative Ulster by Stiff Little Fingers.”