Boete doen voor The Enid

De ProgProf

Totaal onverwacht bleek The Enid de duurste band uit onze persoonlijke muziekgeschiedenis. The Enid? Symfonischer kan men zich zijn progrock niet voorstellen. Een journalist omschreef de band ooit als een kruising tussen Pink Floyd en de Berliner Philharmoniker. De cultstatus met bijhorende fervente aanhang (de Enidi) was geboren.

The Enid is uniek, en very English. Spilfiguur is de theatraal gesticulerende Robert John Godfrey, zoals altijd in kostuum met strikje en majesteitelijk met de handen wuivend van achter de keyboards. Een onemanshow zou de man nog goed afgaan. Toch weet de man sinds de jaren zeventig een getalenteerde schare acolieten rond zich te verzamelen om dat zo kenmerkende groepsgeluid glorieus in reliëf te gieten. Sinds de nieuwe eeuw blijft naast Godfrey enkel drummer Dave Storey als ouwe rot over. Na enkele (zeer geslaagde!) samenwerkingen met zangers, is The Enid vandaag een instrumentaal trio met Godfrey, Storey en gitarist Jason Ducker.

Wegens Godfreys hoge leeftijd hadden we echt geen nieuw album verwacht, maar kijk: ‘U’ is vintage Enid. Wonderlijke, tijdloze muziek die je doet afvragen waarom deze band niet veel bekender is geworden. Misschien is The Enid wel het best bewaarde geheim uit de Engelse progrock. En waarom The Enid onze duurste band is? In 2011 landde The Enid eindelijk op Belgische bodem met een concert in de Spirit of 66. Amper honderd mensen bevolkten de Vervierse club, maar Godfrey reageerde erg gecharmeerd. Na het concert was ons bovendien een interview met de excentrieke Brit toegezegd.

Het befaamde interview heeft deze bladzijden nooit gehaald. Urenlang sprak Godfrey begeesterd over filosofie, vooral Carl Gustav Jung. Meestal in onbegrijpelijke volzinnen. Geen woord over de muziek. Eenrichtingsverkeer waartegen deze verbouwereerde interviewer machteloos stond.Om twee uur ’s nachts konden we eindelijk afdruipen met een onbruikbare monoloog op tape. In onze drang om snel thuis te zijn, vlogen we over de snelweg. De verkeerssignalisatie ter hoogte van de werken hadden we niet gezien. Een week later stak er een boete van tweehonderd euro in de bus. Met lege handen bleven we achter. Zonder artikel. En zonder een hoofdredactie vermogend genoeg om het gemaakte verlies goed te maken.

Het was een avond om nooit meer te vergeten. Maar niet zozeer omwille van de geleden schade. Want toen The Enid op het podium stond, vertoefden wij tweeënhalf uur tussen hemel en aarde. Daar kon zelfs een college over Jung niet tegenop. En de boete, die lag nog ergens in een verre, onvermoede toekomst.

‘U’ is net verschenen bij Operation Seraphim, het huislabel van de band.