Boekbespreking: 'De Sixties - Seks! Drugs! Rock-'n-Roll! Revolutie!'
Wiki
Rudolf Hecke waagt zich na een paar boeken over Serge Gainsbourg aan een overzichtswerkje over zijn geliefde jaren zestig en hoe die in de lage landen beleefd werden. Daar Hecke het roerige tijdsgewricht niet aan den lijve heeft ondervonden, ging hij ten rade bij een aantal vaderlandse artiesten die toen wel fysiek aanwezig waren en er zich nog iets van herinneren. Toch zitten wij tijdens de lectuur vooral existentiële vragen te stellen over het nut van het boek in het algemeen.
In tijden van YouTube, Wikipedia en Google kan je je immers de vraag stellen wat het nut is van een informatief boekwerkje. Nu we allemaal met de smartphone vergroeid zijn, is het zelfs geen argument meer dat het zo gemakkelijk leest op toilet. De lat voor boeken ligt dus hoog, aangezien ze het gebruiksgemak van doorklikken naar verdere informatie en beeld- en geluidsfragmenten moeten ontberen. Wat kan een boek dan wel nog het lezen waard maken? Originele of kritische uitdieping of belichting van een onderwerp en een onderhoudende schrijfstijl.
Hier schiet het boek van Hecke toch te kort. We willen niet zeggen dat het niet vlot leest, maar er is een verschil tussen "vlot leesbaar" en "goed geschreven". Er staan geen kromme zinnen in, maar ook geen mooie. De beschrijvingen blijven ook nogal oppervlakkig. Goed, hippies gingen protesteren tegen de Vietnamoorlog, die er plots leek te zijn. Wat waren de oorzaken van dat conflict? Hoe wordt er nu gekeken tegen de legitimiteit van die oorlog? En hadden die hippies het met andere woorden bij het rechte eind?
Ook en vooral de muziek bepaalde de jaren zestig. En we kunnen het met Hecke volmondig eens zijn dat er fantastische platen gemaakt zijn en geweldige concerten plaatsvonden in de jaren zestig. Maar over al de pulpgroepjes en de middelmaat wordt niet gerept, alsof er alleen maar Jefferson Airplane, Grateful Dead, Doors en Beatles waren en geen Peter Paul and Mary, The Shaggs of MacArthur Park. En dan kijken we nog niet eens naar de Belgische muzieksien. O Clown, iemand?
Als het boek dan wel eens een interessant weetje bovenhaalt, wordt het te weinig uitgewerkt. Liliane St-Pierre vertelt dat ze ooit Jimi Hendrix heeft ontmoet, maar dat hij eigenlijk net als zij een teruggetrokken jongen was. Dan vragen wij ons af: "Wat heb je verteld? Waar was dat feestje?", maar er wordt niet dieper gespit. Ook concertpromotor Louis De Vries, die onder meer Pink Floyd, The Kinks en The Yardbirds naar Het Pannenhuis in Antwerpen haalde, zou van ons pagina's lang anekdotes vol details mogen spuien. Hier blijft het bij een snel afgehaspelde herinnering aan een partijtje voetbal met Pink Floyd. Door die vaak relatief korte citaten te laten inspringen wordt de bladspiegel nogal rommelig, en heeft het boek wat weg van een tv-reportage waar wat te veel "talking heads" doorgeweven worden.
Ter vergelijking hebben we er even Geert Maks magnum opus 'In Europa' bijgenomen en het hoofdstuk over de sixties herlezen. Mak liet zich destijds zeker niet onbetuigd en is dus ervaringsdeskundige. En hoewel zijn boek zich beperkt tot het Europese luik van de Summer Of Love, slaagt hij er wel in om kritisch te kijken naar bijvoorbeeld die zogezegde saamhorigheid tussen studenten en Renault-arbeiders in het Parijs van mei '68 en verpakt hij het ook nog eens in een taal waar we ons uren aan kunnen laven. Als je boek enkel en alleen uit tekst bestaat, is er met 'In Europa' een ijkpunt gezet dat goedbedoelende liefhebbers enkel aan de einder kunnen waarnemen.
Misschien ligt daar het probleem van 'De Sixties': de tekst valt wat te mager uit. Als je "het" verhaal van de jaren zestig wil lezen levert Wikipedia meer lekkers op. Als het boek eerder ter grasduining bedoeld was - de korte hoofdstukjes laten het vermoeden - dan was wat kleurig fotomateriaal zeker een meerwaarde geweest. Nu we er zo over nadenken: steek deze tekst, die niet zonder merites is, in een visueel aantrekkelijk jasje, plaats de stukjes interviews in een lichtjes schuin geplaatst kadertje, lardeer met een explosie van foto's van de internationale maar vooral van de vaderlandse muziek- en hippiegebeurtenissen, cd'tje er bij, hardcover A4, en je hebt een geweldig salontafelboek.
Uitgegeven bij EPO.