Boekbespreking: 'Allez Allez' (Marka)

Wiki

Ze zijn weer hot. Voor even toch weer. Op de golf van reünies surft momenteel ook Allez Allez. Afgelopen zomer speelden ze al een paar keer in Belgische zalen; in 2018 gaan ze daar mee door en staan ze onder meer in Het Depot. Bassist Marka, van nature al de chroniqueur van de groep, bracht zonet een boekje met zijn persoonlijke herinneringen uit. Maar of het de moeite loont...

 

Heel even waren ze de grootste belofte van de Belgische popmuziek; vijf bandeloze, jonge Brusselaars en een Engelse schone. En het was nogal wat toen zij begin jaren tachtig opdoemden uit de lokale punkscene om te verworden tot van de beste funk, die ooit in België werd gemaakt. Met de ep 'African Queen' maakten ze furore, speelden ze heel België plat en schopten ze het zowaar tot op wat toen nog Torhout/Werchter heette. Maar toen zangeres en tekstschrijfster Sarah Osborne het niet meer zag zitten om zich om te kleden in dezelfde ruimte als de jongens, stortte het kaartenhuisje in elkaar en algauw bleef er van de hype niet veel meer over. Die paar concerten over het Kanaal mochten er dan wel zijn, de kaars doofde even onverbiddelijk uit.

 

Het boekje van Marka, die de groep echt vanaf de eerste seconden tot de laatste meemaakte, is leuk en vlot om lezen. Tenminste, als je door de schabouwelijke vertaling heen kijkt. Nu durven wij best toegeven dat ook Marka's Frans niet onberispelijk en doorspekt met Brussels dialect zal geweest zijn, dan nog had vertaler Marc Hellinckx iets meer moeite mogen doen of had de eindredacteur gewoon beter zijn werk moeten doen.

 

Maar als je dat even opzij zet, maak je de belevenissen van die jonge blagen – naar eigen zeggen zonder talent maar met veel branie – vanop de eerste rij mee. Let op: dit is geen geschiedschrijving. Het gaat wel degelijk om hoe Marka die korte storm beleefd heeft. En dat blijkt ook. Je maakt de grappen mee, die de bandleden elkaar stoven, de onnozeliteiten die ze uitspoken in de studio en op het podium (In de Brielpoort in Deinze wisselen ze voortdurend van instrument hetgeen in een kakafonie eindigt voor ze toch nog het volle pond geven met lange versies van onder meer Allez Allez).

 

Het was aangename lectuur, die je vlot uitleest (als je je niet te veel ergert aan taalaberraties), maar of iemand, die de periode niet heeft meegemaakt, hier iets aan heeft, valt te betwijfelen. Zelf koesterden wij onze exemplaren van 'African Queen' en (in mindere mate) 'Promises' en dan was het aangenaam om de achtergrond te leren kennen, maar hoogstaande lectuur – en dat geeft Marka ook zelf toe – is dit niet. Verder dan amusant gaat het echt niet.