#BoDiddleyBeat - U2 - Desire (1988)
De Bo Diddley beat, het is een officieuze term voor het onwaarschijnlijk aanstekelijke ritmepatroon dat Bo Diddley (1928 - 2008) sinds midjaren vijftig de wijde wereld instuurde. Het is een syncope, een ritme waarbij één of meer noten niet op de tel vallen, waardoor een of meer normale accenten verlegd worden. En Diddleys shuffle hakte hij op die vierkante sigaarkistgitaar, waarbij hij op unieke manier Afro-Cubaanse ritmes mengde met rhythm & bluespatronen, meestal ritmisch onderlijnd met een paar maracas. Zelf beweerde hij dat hij het oppikte in de kerk: “I came up with the beat after listening to gospel music in church when I was twelve years old”.
Toen de Ieren zich na het wereldwijde succes van 'The Joshua Tree' bleven "herbronnen" in Amerika, deden ze dat publiekelijk via de concertfilm annex plaat 'Rattle And Hum', waarbij ze diep in de Amerikaanse gospel, rhythm & blues, blues en folk doken en het een soort van tribute aan de originals opleverde (BB King, Billie Holiday, Jimi Hendrix, Dylan, The Memphis Horns,…).
Desire was overduidelijk een Bo Diddley-shuffle, al poneerde The Edge dat de gitaarriff ook beïnvloed was door 1969 van The Stooges. Een song over de ambitie en toewijding, nodig om een succesvolle groep te zijn en een sneer naar de Amerikaanse tv-predikanten, die het geld uit de zaken van hun volgelingen luizen. De eerste nummer één voor U2 in de UK en ook de eerste single van 'Rattle And Hum'.
”What I like about Desire is that if there's ever been a cool number one to have in the UK, that's it because it's totally not what people are listening to or what's in the charts at the moment. Instead it's going in exactly the opposite direction. It's a rock and roll record - in no way is it a pop song", aldus The Edge. En Bono vult aan: "The rhythm is the sex of the music, I wanted to own up to the religiosity of rock 'n' roll concerts and the fact that you get paid for them. On one level, I'm criticizing the lunatic fringe preachers 'stealing hearts at a traveling show' but I'm also starting to realize there's a real parallel between what I am doing and what they do."
En wat zeggen we dan?: “Dankuwel, meneer Bo Diddley!”