#BoDiddleyBeat - Them - Mystic Eyes (1965)
De Bo Diddley beat, het is een officieuze term voor het onwaarschijnlijk aanstekelijke ritmepatroon dat Bo Diddley (1928 - 2008) sinds midjaren vijftig de wijde wereld instuurde. Het is een syncope, een ritme waarbij één of meer noten niet op de tel vallen, waardoor een of meer normale accenten verlegd worden. En Diddleys shuffle hakte hij op die vierkante sigaarkistgitaar, waarbij hij op unieke manier Afro-Cubaanse ritmes mengde met rhythm & bluespatronen, meestal ritmisch onderlijnd met een paar maracas. Zelf beweerde hij dat hij het oppikte in de kerk: “I came up with the beat after listening to gospel music in church when I was twelve years old”.
Van de hand van Van Morrison, toen nog leider en songwriter van Them en opener op het debuut 'The Angry Young Them' uit midden 1965. Geen hit in de UK, wel een minor hit in de US (nummer drieëndertig in Billboard Hot One Hundred).
Het nummer was het resultaat van een opwarmrondje in de studio, waarbij de gitarist een snelle riff inzette en iedereen in de cirkel sprong. De tekst was oorspronkelijk bedoeld voor een ander nummer en was ingegeven door een wandeling in Nottingham park, waarbij hij langs een begraafplaats kwam met vlak daarnaast een speelveld vol spelende kinderen: "You know, man, there was life and death beside one another so close...yet so different...And then I thought of the bright lights in the children's eyes...and the cloudy lights in the eyes of the dead.”
Producer Tommy Scott: "Mystic Eyes came about in the studio as being originally conceived as an instrumental: after blowing his harmonica for about seven minutes, Van suddenly burst into this spontaneous lyric". De opname van tien minuten werd ingekort tot de lengte van een single door het begin en einde van het instrumentale gedeelte weg te knippen. Het werd opgenomen in de Regent Sound A mono studio in Denmark Street in Londen. De leadgitaarloopjes op het nummer werden verzorgd door Jimmy Page, toen een relatief onbekende sessiegitarist. Mystic Eyes werd pas vier maanden na het album, waarvan het de opener was, als single uitgebracht. Het was de opvolger van (It Won't Hurt) Half As Much, dat noch in de UK noch in de US de hitlijsten haalde.
Criticus en schrijver Greil Marcus stelde dat hij nooit eerder zo’n song hoorde, zulk een lange instrumentale intro en een triomf voor een artiest als Van Morrison, die daarmee de standaard zette, waarvan hij zelden nog afweek “with a vocal consisted in essence chanting virtually demonic incantations over a mad tempo and the harsh chords of a biting guitar."
En wat zeggen we dan?: “Dankuwel, meneer Bo Diddley!”