#BoDiddleyBeat - The Who -Magic Bus (1968)

De Bo Diddley beat, het is een officieuze term voor het onwaarschijnlijk aanstekelijke ritmepatroon dat Bo Diddley (1928 - 2008) sinds midjaren vijftig de wijde wereld instuurde. Het is een syncope, een ritme waarbij één of meer noten niet op de tel vallen, waardoor een of meer normale accenten verlegd worden. En Diddleys shuffle hakte hij op die vierkante sigaarkistgitaar, waarbij hij op unieke manier Afro-Cubaanse ritmes mengde met rhythm & bluespatronen, meestal ritmisch onderlijnd met een paar maracas. Zelf beweerde hij dat hij het oppikte in de kerk: “I came up with the beat after listening to gospel music in church when I was twelve years old”.

Het nummer van The Who waarin een man de bus, die hij elke dag neemt naar zijn vriendin, wil kopen, maar de chauffeur weigert, ook na veelvuldig opbod. Meer moet dat soms niet zijn voor een rocksong. Maar het is de intensiteit die het grote verschil maakt.

Op de oorspronkelijke single zijn de meeste gitaren akoestisch en komt het gitaristieke Bo Diddley-loopje niet zo vet uit de verf, maar in de alles verwoestende live versies nadien wordt de Bo Diddley-stempel elektrisch vele malen sterker. Ook de tekst durft live al eens variëren, als Daltrey het soms als een metafoor voor drugs gebruikt en improviseert: "Hey you, smoking mother nature / You missed the bus".

De oorspronkelijke singleduur van drie minuten eenentwintig gaat live ook vlot naar de zeven à acht minuten met uitwassen tot een kwartier, als ze het "in" hadden. Startend met tikjes op een woodblock, kantelt het alle kanten op met razende gitaarsalvo’s, drumsolo’s, donderende bassen en een losgeslagen mondharmonica.

In plaats van de meest gekende live versie uit het magistrale 'Live At Leeds' kiezen we vandaag voor die van het 4Live At Wight4-concert? waar het woodblockje in de intro zelfs helemaal achterwege gelaten wordt door een furieus trommelende Keith Moon. Verandering van spijs doet knallen.

Gek genoeg het minst favoriete nummer van bassist John Entwistle die de baspartij saai vond: “…consisting almost entirely of the same note played repeatedly” in tegenstelling tot Pete Townshend, die het als een favoriet beschouwt: “…because of the rhythm.”