#BoDiddleyBeat - The Clash - Hateful (1979)

De Bo Diddley beat, het is een officieuze term voor het onwaarschijnlijk aanstekelijke ritmepatroon dat Bo Diddley (1928 - 2008) sinds midjaren vijftig de wijde wereld instuurde. Het is een syncope, een ritme waarbij één of meer noten niet op de tel vallen, waardoor een of meer normale accenten verlegd worden. En Diddleys shuffle hakte hij op die vierkante sigaarkistgitaar, waarbij hij op unieke manier Afro-Cubaanse ritmes mengde met rhythm & bluespatronen, meestal ritmisch onderlijnd met een paar maracas. Zelf beweerde hij dat hij het oppikte in de kerk: “I came up with the beat after listening to gospel music in church when I was twelve years old”.

Ze waren fans en ze namen Bo Diddley mee op de eerste US-Tour van The Clash in 1979 op uitdrukkelijke vraag van überfans Joe Strummer en Paul Simonon. Strummer: “I can’t look at him without my mouth falling open”. En ze wilden hem per se introduceren aan een jonger publiek. Het ging hier tenslotte om één van de meest belangrijke pioniers van de Amerikaanse rock en roll traditie.

Diddley zelf bevestigde onbescheiden dat hij de start was van de rock-’n-roll en dat hij niet alleen de sound bepaalde, maar ook de attitude, energie en de look voor de daaropvolgende decennia. The Clash: “The man is a legend and has never gotten his due, and the due that came, came too late”. Diddley, die al een paar keer goed uitgeschud was, vroeg om op voorhand uitbetaald te worden voor de US-tour.

Hateful refereerde aan de dood van Sid Vicious, een goede vriend van Strummer, die aan een heroïneoverdosis overleed. Een anti-drugsong: "Anything I want he gives it but not for free / It's hateful and it's paid for and I'm so grateful to be nowhere".

Niet één van de live favorieten van The Clash, aangezien het slechts een drietal keer live werd opgevoerd. Machtig nummer desalniettemin en gevoed door duidelijke Bo Diddley-ritmiek.