#BoDiddleyBeat - David Bowie - Panic In Detroit (1973)

De Bo Diddley beat, het is een officieuze term voor het onwaarschijnlijk aanstekelijke ritmepatroon dat Bo Diddley (1928 - 2008) sinds midjaren vijftig de wijde wereld instuurde. Het is een syncope, een ritme waarbij één of meer noten niet op de tel vallen, waardoor een of meer normale accenten verlegd worden. En Diddleys shuffle hakte hij op die vierkante sigaarkistgitaar, waarbij hij op unieke manier Afro-Cubaanse ritmes mengde met rhythm & bluespatronen, meestal ritmisch onderlijnd met een paar maracas. Zelf beweerde hij dat hij het oppikte in de kerk: “I came up with the beat after listening to gospel music in church when I was twelve years old”.

Nog een pittige variant, die handig gebruik maakt van de #BoDiddleybeat.

Panic In Detroit uit 'Aladdin Sane' uit 1973 schreef David Bowie op basis van de verhalen van kompaan Iggy Pop over de rellen in Detroit in 1967, die aanvingen in de nacht van 23 juli. Een revolutionaire opstand, waarbij het vuur aan de lont werd gestoken door een raid op een zogenaamde after hours-bar en tweeëntachtig ingezetenen werden gearresteerd, waarna omstaanders furieus reageerden en onmiddellijk aan het plunderen sloegen. De drieste balans: tweeduizend vernielde gebouwen, meer dan zevenduizend gearresteerden, vijfhonderd gewonden en drieënveertig doden. De link met wat vandaag gebeurt in de Verenigde Staten is dan ook vlug gelegd.

Je zou deze clevere song, waarin Bowie slim speelt met thema’s, instrumentatie en thematiek (revolutie, rellen, plunderingen), een veel rauwere sound geven, maar het is net de subtiliteit die uiteindelijk raakt. Gitarist Mick Ronson beschouwt Panic In Detroit als één van zijn essentiële opnames.

Bowie gebruikte wel vaker elementen uit de vroeg rock-’n-roll om nummers te versterken en tegelijk knipogend eer te bewokze.