#BobEzrin - The Jayhawks - I’m Gonna Make You Love Me (2000)

Eén van de meest succesvolle producers van de jaren zeventig, de canadees Robert Alan Ezrin aka Bob Ezrin, krijgt deze week van ons alle aandacht.

Voor sommigen misschien een verrassende team-up. Nochtans had Bob Ezrin de affiniteit met countryrock al eens kenbaar gemaakt door, samen met mentor Jack Richardson, Crazy Eyes van Poco te producen, te arrangeren en zelfs ettelijke pianopartijen in te spelen in 1973.

Na het afscheid van kernlid Mark Olson had niemand nog vijf cent gegeven voor de slaagkansen van The Jayhawks, versie 2. Maar Gary Louris is ook een getalenteerde keikop en de nieuwe versie Jayhawks bood Louris ook de kans om gewaagde en onverwachte kansen te baat te nemen.

Hoewel de eerste twee platen na de breuk ('Sound Of Lies' (1997) en 'Smile' (2000)) geen prettige kritische ontvangst genoten, worden ze vandaag als straffe platen omarmd. Toegegeven, voor 'Smile' was de Ezrinkeuze met een spoor naar Pink Floyd, Kiss en Alice Cooper geen evidente keuze. Het luidde in ieder geval een nieuw geluid in. Gary Louris: “The band was completely on board with the new sound, recorded in the Flower Studio in Minneapolis, —drum machines and all. Knowing 'Smile' would be a departure, we winkingly named it after a legendary never-issued Beach Boys album (later released as a solo project by Brian Wilson).”

Ezrin stapte in ongeveer een jaar nadat de meeste songs voor de plaat geschreven waren en was verantwoordelijk voor de vettere klank en alles serieus te verbeteren door opnieuw voor close harmony te gaan met toetsenvrouw Karen Grotberg. Niet enkel om Louris' vocale backup te bezogen, maar om haar rol vetter aan te zetten. Drumloops, echo’s, strijkers en harmonieloops, niets werd gespaard en toch werd trouw gebleven aan het alternative countrylabel dat The Jayhawks zo kenmerkt.